Νιώσε με...

We never learn, do we?

Πάλι έκανες τη βλακεία σου. Πάλι έπεσες στην παγίδα που έστησες εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου. Και το χειρότερο είναι πως αυτή τη φορά το ήξερες, και απλά συνέχιζες να το κάνεις χωρίς να σε ενδιαφέρει.
Και όπως άνοιγες το στόμα σου και αράδιαζες όλες εκείνες τις βλακείες, που ξαφνικά από λέξεις γίνονταν προτάσεις και παράγραφοι ολόκληροι δε σκεφτόσουν καθόλου το ενδεχόμενο της.. Άλλης επιλογής.
Κατηγόρησες τον εαυτό σου για πολλοστή φορά, κατηγόρησες και τους άλλους.
Έκρινες, χωρίς να το θέλεις, και χωρίς καν να ξέρεις στα σίγουρα.

Και όταν το κατάλαβες, μετάνιωσες... Και δε σε ένοιαζε πια.
Μόνος σου πληγώθηκες ρε βλάκα! "Οι άλλοι καλά την έχουν, εσύ τι στεναχωριέσαι?" Έλα ντε?

Είναι που... Το έχεις ξαναπάθει.. Και ξέρεις πως είναι και πόσο πονά.
Όταν δίνεις αξία σε κάτι, είναι πολύ πιο εύκολο να σε απογοητεύσει, ειδικά όταν του δίνεις μεγάλη αξία, ίσως και μεγαλύτερη απ'όση θα έπρεπε. Και συνήθως, δίνεις αξία σε λάθος πράγματα.
"Δεν είναι ότι δεν ξέρεις να αξιολογείς.. Είναι ότι παραείσαι συναισθηματικός."

Είναι, και αυτό.
Κι εσύ δεν ήθελες να την ξαναπάθεις.
Για πολλοστή φορά.

Δεν ήταν έτσι όμως, ακόμα κι αν πίστεψες ότι ήταν.
Ακόμα κι αν είπες πράγματα που σε πλήγωσαν.

Όμως ξέρεις κάτι;
Κάποιες φορές.. Είναι καλύτερο να αγαπάς παρά να μιλάς...

You, there?

Με αφορμή ένα ποστ που διάβασα σε ένα άλλο μπλογκ.. θέλω κι εγώ να πω ότι...
Αγαπώ όσους μου λείπουν :)
Περαστικά! (ΑΝ το δεις κάποια στιγμή...)


http://vassilisonline.blogspot.com/2010/04/blog-post_26.html
(^^Το άλλο ποστ)

We never change, do we?

I know something is broken, and I try to fix it.. Trying to repair it.. Any way I can...

Είμαι αχάριστη.
Μπορώ να βρω εκατοντάδες λόγους για να είμαι ευτυχισμένη, ή έστω χαρούμενη κι όμως δε φαίνομαι να με απασχολεί.
Πάντα λείπει κάτι. Δεν ξέρω πια τι στο καλό μπορεί να είναι. Δεν έχει νόημα, δεν ξέρω, δε με ενδιαφέρει.
Σιχάθηκα να κάνω όλο τα ίδια λάθη. Με τον ίδιο ακριβώς μηχανικό τρόπο κάθε φορά.
Κουράστηκα να κουράζω τους ανθρώπους που αγαπώ. Ισως να με βαρέθηκαν κι αυτοί. Και δεν τους βρίσκω άδικο..

Θέλω να κάνω εμετό.
Πονώ..
Είναι γελοίο.

What am I doing here?

Θέλω να φύγω...

Yeah right :P

"Οταν μεγαλώσω.."
Θα βάψω τα μαλλιά μου κόκκινα και θα 'χω σκουλαρίκι στη μύτη.
Θα καπνίζω legal και θα κάνω τατουάζ.

Νιώθω πέμπτη Δημοτικού. :Ρ
Είμαι και πολύ ανώριμη.
Θα το κάνω όμως κάποια στιγμή. Just for the sake of it.
Εχω πρόβλημα, ναι.

Don't panic. Δεν τον έχασα τέλεια ακόμα. Λίγη ανωριμότητα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. :)

What if...

What if there was no lie?
Nothing wrong, nothing right...
What if there was no time?
And no reason, or rhyme...
What if you should decide, that you dont want me there by your side...
That you dont want me there in your life...

What if I got it wrong?
And no poem or song...
Could put right what I got wrong?
Or make you feel I belong?
What if you should decide, that you dont want me there by your side...
That you dont want me there in your life...

(Coldplay- What if)

And I'm tired...

Writer's block. Oh yeah.
Αυτό δεν είναι καλό. Και είναι η πιο μεγάλη απόδειξη του ότι κάτι δεν πάει καλά. Καθόλου καλά μάλιστα.
Είναι πολλές οι φορές που απλά παραιτούμαστε από τα πάντα, ο οργανισμός μας αρνείται να κάνει οτιδήποτε και απλά βρισκόμαστε σε αδράνεια. Κάποιες φορές για λίγο και κάποιες άλλες για πολύ περισσότερο..
Σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως μένει ένα και μοναδικό πράγμα που ο οργανισμός μας δεν αρνείται να κάνει. Μπορεί να είναι μουσική, μπορεί να είναι τέχνη, μπορεί να είναι τα πάντα. Όταν όμως φτάσει η στιγμή που ούτε αυτό μπορείς να το κάνεις...

Είσαι στην κατάσταση που βρίσκομαι εγώ τώρα.

Θέλω να φύγω

"Come on in,
I've gotta tell you what state I'm in,
I've gotta tell you in my loudest tones,
That I started looking for a warning sign."

Everybody lies

Κι εγώ κι εσύ και όλοι. Καμία εξαίρεση. Δε μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Ούτε εσύ μπορείς. Κανένας δε μπορεί. Δεν έχουμε υπόθεση ως είδος. Είμαστε καταδικασμένοι. Γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος να πιέσει το κόκκινο κουμπί. Γιατί στην πραγματικότητα δε μας ενδιαφέρει. Ετσι κι αλλιώς τόσα γίνονται κάθε μέρα. Αυτό, οποιοδήποτε αυτό, δε θα κάνει τη διαφορά. Ακριβώς γι αυτό είναι που δεν έχουμε υπόθεση. Δε μας ενδιαφέρει..


"Ήταν κάποτε ένας παππούς, που περπατούσε σε μια παραλία μαζί με τον εγγονό του. Το αγόρι μάζευε κάθε αστερία που έβρισκε μπροστά του και τον πετούσε στο νερό. «Αν τους άφηνα εδώ», είπε το αγόρι, «θα ξεραίνονταν και θα πέθαιναν. Έτσι, τους σώζω τη ζωή».
Τότε, είπε ο παππούς: «Αυτή η παραλία, όμως, απλώνεται μίλια μακριά, και έχει εκατομμύρια αστερίες. Αυτό που κάνεις δεν μπορεί ν’ αλλάξει την κατάσταση».
Το αγόρι κοίταξε τον αστερία που κρατούσε στο χέρι του, τον πέταξε στο νερό και απάντησε: «Γι’ αυτόν τον αστερία την αλλάζει»."

"Αυτό που κάνεις δεν μπορεί ν’ αλλάξει την κατάσταση"... Δε μας ενδιαφέρει.

Life...

Sucks.

Μα τώρα ξέρω, τα παραμύθια, τα νικά η συνήθεια.. Η λησμονιά..

Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που διάβασα ένα παραμύθι και το έζησα. Αν δεν κάνω λάθος θα ήταν κάπου μέσα στο δημοτικό. Τότε που όλα τα παιδάκια περίμεναν τον Πίτερ Παν τα βράδια και το γράμμα από το hogwarts το πρωί. Τότε που κοιτάζαμε με την άκρη του ματιού μας τους θάμνους μήπως δούμε κάποιο κουνέλι που βιάζεται να μας καλέσει για τσάι. Τότε που γράφαμε ιστορίες για χώρες γεμάτες ζαχαρωτά και ποτάμια από σοκολάτα, βουνά πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη κι αντί για χιόνι, παγωτό βανίλια και που μπορούσαμε να πετάξουμε στον πορτοκαλί ουρανό και να βουτήξουμε στη μαβιά θάλασσα όσο βαθιά θέλαμε χωρίς να πάρουμε ούτε μια ανάσα..

Και ξαφνικά, όλα χάθηκαν. Σε μια στιγμή. Μεγαλώσαμε.. Και όλα αυτά έμειναν μια ανάμνηση.. Μια θολή ανάμνηση για την ακρίβεια...

Τις προάλλες συνειδητοποίησα ότι δε ξέρω πια το δρόμο για τα μέρη που επισκεπτόμουν παλιά. Δε θυμάμαι τη "χώρα της χαράς".. Δε θυμάμαι τι χρώμα είχε το γρασίδι, ούτε πως είναι να πετάς. Δε θυμάμαι τι σχήμα είχαν τα κοχύλια που έβρισκα ούτε πόσο μαλακή είναι η επιφάνεια των γαλάζιων σύννεφων.

Όλα αυτά, βούλιαξαν σε ένα βουνό σκόνης, κάπου στο πίσω μέρος της φαντασίας μου, όταν ο τεράστιος σεισμός της ανάγκης μου να μεγαλώσω παγίδευσε όλα μου τα εργαλεία σε μια σκοτεινή γωνιά του εγκεφάλου μου.. Για να μη μπορέσω ποτέ να τα ξαναβρώ...

Και όλα αυτά γιατί; "Για να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα." "Γιατί έτσι είναι ο κόσμος." Γιατί πρέπει...

Πρέπει να ζούμε σε έναν κόσμο που δε μας αρέσει, αλλά παρ'όλα αυτά να τον αποδεχόμαστε χωρίς παράπονα. Πρέπει να προσποιούμαστε ότι μας αρέσει κιόλας γιατί δε γίνεται διαφορετικά. Πρέπει να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τη φαντασία μας γιατί αλλιώς δεν είμαστε "ρεαλιστές" και κατά συνέπεια είμαστε παράξενοι και "εκτός".

Πού είναι η φαντασία στη ζωή μας; Πού είναι η μαγεία; Πού πήγαν όλα;

Γιατί δεν πιστεύουμε πια στα παραμύθια; Γιατί δεν πιστεύουμε πια σε τίποτα;

Θέλω να φύγω..

Θα προσέξατε την απουσία "Αισιοδοξίας" από τα τελευταία ποστ μου.. Don't worry, θα μου περάσει σύντομα..

I can't wait forever...

Ξοδεύουμε όλη μας τη ζωή περιμένοντας...

Τον υπολογιστή με τις μεγαλύτερες ταχύτητες, το καινούριο μοντέλο του κινητού μας, τα Σαββατοκύριακα, τις διακοπές, τα 5 λεπτά μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι, τα 3 λεπτά μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι, το τέλος της βασανιστικής σχολικής μας ζωής, την απόκτηση άδειας οδήγησης, την είσοδο μας στο πανεπιστήμιο, την έξοδο μας απ' αυτό, τον "έρωτα της ζωής μας" -.-, την αύξηση του μισθού μας, τη σύνταξη και μετά... Πεθαίνουμε.

Πεθαίνουμε και τα πράγματα που περιμέναμε σε όλη μας τη ζωή δεν έχουν πια κανένα νόημα.

Όλη μας τη ζωή τη ζούμε με την προσμονή της ευτυχίας που θα ρθει. Και αυτή δεν έρχεται ποτέ. Έτσι νομίζουμε τουλάχιστο, γιατί ποτέ δεν της δώσαμε σημασία όταν περνούσε από δίπλα μας χαμογελαστή. Ποτέ δε γυρίζουμε να την κοιτάξουμε στα μάτια και να παραδεχτούμε ότι "Ναι ρε παιδί μου, αυτή τη στιγμή είμαι ευτυχισμένος."

Γι αυτό και την "ευτυχία" στο μυαλό μας την έχουμε σαν κάτι απρόσιτο, και άπιαστο, που βρίσκουμε μόνο στα "ευτυχισμένα" τέλη των παραμυθιών. Και αυτό, μας κάνει να μην πιστεύουμε ούτε στα παραμύθια!! Κι έτσι ξαφνικά, χάνεται η μαγεία από τη ζωή μας χωρίς καν να το καταλάβουμε.

Και περιμένουμε... Και πάντα χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο από αυτό που έχουμε... Και το περιμένουμε... Και όταν το αποκτήσουμε βρίσκουμε κάτι άλλο για να περιμένουμε.. Και το περιμένουμε κι αυτό..

Και με αυτό τον τρόπο όλη μας η ζωή περιστρέφεται γύρω από την προσμονή... Και ποτέ μας δε βλέπουμε όλα αυτά που περιμέναμε να περνούν μπροστά στα μάτια μας...

Και όσο αυτά φεύγουν και χάνονται.. Εμείς τα περιμένουμε ακόμα...

"If you wait, all that happens is that you get older."

Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια..

Η "ομορφιά" σαν έννοια είναι καθαρά υποκειμενική. Κανένας δε μπορεί στα σίγουρα να πει τι είναι όμορφο και τι όχι, γιατί στην πραγματικότητα το "όμορφο" ο καθένας το αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Όμως μιλούμε πάντα για την εξωτερική ομορφιά, την επιφανειακή, αυτή που μπορεί να δει το μάτι.

Τι γίνεται όμως με την άλλη; Εκείνη που κρύβεται βαθιά μέσα στον καθένα μας και που φαίνεται, όσο την αφήνουμε εμείς;

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι, που είναι πραγματικά όμορφοι. Και δεν το λέω γιατί έχουν τις καταπληκτικές αναλογίες και το αγγελικό πρόσωπο. Αυτοί οι άνθρωποι, την ομορφιά τη βγάζουν από μέσα τους.

Όμως, πως αλήθεια μπορείς να δεις αυτή την ομορφιά; Μήπως δεν είναι στ'αλήθεια τη δική τους ομορφιά που βλέπεις και είναι κάτι άλλο; Μήπως η ομορφιά αυτών των ανθρώπων που θεωρείς "πραγματικά όμορφους" είναι η αντανάκλαση της αγάπης σου; Η της δικής τους;

Είναι αποδεδειγμένο πως όταν αγαπάς κάτι το βλέπεις όμορφο, ίσως και περισσότερο απ' όσο είναι. Είναι επίσης αποδεδειγμένο ότι όταν αγαπούμε και νιώθουμε όμορφα, μας φαίνεται κιόλας.

Τα ηλιοβασιλέματα είναι μαγικά και όμορφα.. Για εκείνον που τα αγαπά είναι πανέμορφα! Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι από τη φύση τους είναι καταπληκτικοί! Και όταν τους αγαπάς γίνονται ακόμα πιο καταπληκτικοί!

Ακόμα κι αν δεν τους αρέσει η μύτη τους , ή αν έχουν θέματα με τα αγύμναστα τους πόδια, είναι τόσο υπέροχοι όσο τους βλέπεις να είναι. Και όταν τους αγαπάς, την αντανάκλαση της αγάπης σου δεν τη βλέπεις μόνο εσύ, τη βλέπει όλο το σύμπαν!

Όταν κοιτάς κάποιον στα μάτια και σε ρωτά γιατί το κάνεις και νιώθει άβολα κι εσύ απαντάς απλά "Γιατί είσαι τόσο, μα τόσο όμορφος" δεν είναι ψέμα. Είναι τόσο όμορφος όσο όμορφα τον αγαπάς.

Εμείς ομορφαίνουμε τον κόσμο...

Και τους ανθρώπους, και τις μέρες, και τα πάντα..

Φτάνει να ξέρουμε να βλέπουμε με την καρδιά. Γιατί την ουσία, δεν τη βλέπουν τα μάτια..

Ποιος είσαι;

Δεν ξέρω ακριβώς τι θέλω να γράψω. Δεν ξέρω καθόλου τη θέλω να γράψω. Ουσιαστικά, ξεκίνησα να γράφω χωρίς κανένα λόγο, χωρίς να εχω τίποτα στο μυαλό μου. 'you must always have a plan'. Well, I don't have. Θα μου ήταν πιο εύκολο αν απευθυνόμουν σε Κάποιον. Οποιοδήποτε. Μπορεί να ήταν φίλος, ή καθηγητής ή γνωστός ή θα μπορούσε να ήσουν εσυ.. Εσυ ποιος είσαι; Διάβασα σ'ένα βιβλίο μια φορά (που δε διάβασα, απλά του έριξα μια ματιά) ότι αν καταφέρω να σε γνωρίσω και να γίνουμε φίλοι, τότε θα ζήσω ευτυχισμένη (ή κάτι τέτοιο, δε θυμάμαι ακριβώς τι έλεγε). Λοιπόν "εσύ" ποιος είσαι;

Είναι παράξενο που ενώ δεν ξέρω ποιος και τι ακριβώς είσαι, σε μισώ. Σε μισώ τόσο πολύ που τρομάζω. Συνηθίζω να λέω ότι δεν υπάρχει στ' αλήθεια το μίσος, υπάρχει μόνο η έντονη αντιπάθεια. Με σένα όμως είναι αλλιώς. Μαζί σου είναι λες και πάγωσε ο χρόνος σ'εκείνη τη στιγμή που θέλεις να περάσεις το χέρι σου μέσα από έναν καθρέφτη και να τον κάνεις θρύψαλα κι εκείνον και το περιεχόμενο του.. Όταν σε αντιλαμβάνομαι νιώθω ότι τρέχουμε σε έναν ατέλειωτο αγώνα δρόμου, κι ότι όσο κι αν προσπαθώ να σε ξεπεράσω θα τρέχεις πάντα εκεί, δίπλα μου, με ένα ηλίθιο χαμόγελο, λίγο ειρωνικό για να με εκνευρίζεις ακόμα περισσότερο.

Είναι όμως και κάποιες φορές που νομίζω ότι μπορεί και να σε αγαπώ. Είναι εκείνες οι φορές που δε μου μένει τίποτα άλλο, και όλοι φεύγουν, μα εσύ είσαι εκεί και δε σκοπεύεις να πας πουθενά. Τουλάχιστον όχι χωρίς εμένα. Εκείνες τις φορές όταν σε κοιτάζω, δε βλέπω κάποιον που προσπαθεί να με κοροϊδέψει. Ίσως εκείνες τις φορές που ακούω κάποιον να μου ψιθυρίζει στ'αυτί "και αυτό θα περάσει" να είσαι εσύ και να μην είσαι τόσο κακός τελικά.

Σε πληγώνω πού ε; Σε θυμάμαι μόνο όταν όλοι οι άλλοι φεύγουν αλλά ακόμα και τότε, δεν κάνω σπουδαία πράγματα. Σε μισώ, ενώ εσύ δε φαίνεται να το κάνεις ιδιαίτερα. Και είσαι μαζί μου, σε κουβαλώ ή με κουβαλάς από τότε που γεννήθηκα. Και θα είσαι μαζί μου μέχρι να πεθάνω. Μόνο εσύ και κανένας άλλος.

Η ζωή μου χωρίς εσένα θα ήταν ίδια; Δεν ξέρω, ίσως και να ήταν. Αλλά πάλι, δεν το νομίζω.

Τι λες; Θα καταφέρουμε κάποια στιγμή να συμβιώσουμε ειρηνικά;

(Υ.Γ Αυτό δε σημαίνει ότι έπαψα να σε μισώ. Και μάλιστα σήμερα είναι μια από τις μέρες που το κάνω πολύ. )

Τα όνειρά μου για το μέλλον..?

Το απόγευμα έψαχνα κάτι σε κάτι κιβώτια από τη μετακόμισή και βρήκα το περσινό μου πρόχειρο τετράδιο. Στην τελευταία σελίδα, έγραφα μια παράγραφο που μας είχε ζητηθεί πέρσι σε ένα τεστ που μας έδωσαν στην αρχή του χρόνου για να δουν το "επίπεδο" μας. Κατάταξη σε κατηγορίες? Δεν ξέρω, δε με ενδιαφέρει και πολύ όμως, λίγο πολύ όλοι τα ξέρουμε αυτά.

Η παράγραφος είχε θέμα "Τα όνειρα μου για το μέλλον".

ήμουν σίγουρη ότι όλοι αυτοί εκεί έξω θα έγραφαν ότι "όταν μεγαλώσουν θέλουν να γίνουν αυτό, να κάνουν καριέρα, μετά να κάνουν οικογένεια, μετά να αποκτήσουν ένα σπίτι με πισίνα, ένα σκύλο κι ένα γάτο και στα βαθιά γεράματα μια ικανοποιητική σύνταξή που να τους φτάνει να τελειώσουν ευτυχισμένοι τη ζωή τους". Όχι ακριβώς, αλλά παρόμοια. Τι στο καλό??? Δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να γράψω κάτι τέτοιο. Δηλαδή τι? Δεν ξέρω, αλλά δε μου φαίνονται ικανοπο ικανοποιητικά όνειρα για έναν 15άχρονο.

Όπως και να χει, η δική μου παράγραφος ήταν λίγο διαφορετική από ότι περίμενα...

" Το "μέλλον" είναι μακρινό. Όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν οτι ειναι εδώ και μας χτυπά την πόρτα εγώ δεν το πιστεύω. Ετσι κι αλλιώς ο χρόνος είναι σχετικός. Οταν έρθει αυτο το μέλλον όποιο και να ειναι παντα θα υπαρχει ενα επόμενο για να περιμένουμε και να "όνειρευόμαστε". Αρα πιο το νόημα του να "ονειρεύομαι" για το μέλλον; Αηδίες. Μέλλον ειναι το κάθε δευτερόλεπτο που έρχεται. Επίσης μέλλον είναι και 30 χρόνια μετά. Θέλω να ζήσω. Αυτό μόνο. Τα άλλα θα έρθούν απο μόνα τους. Κάποιος είπε "Σκέφτομαι άρα υπάρχω." Και καποιος αλλος το συμπληρωσε "Ναι αλλα, αισθάνομαι, άρα ζω".

Αυτά ειναι τα όνειρά μου για το μέλλον. Να ζήσω, να αισθανθώ, να είμαι καλά και να φαίνομαι καλα. Ο χρόνος τάζει. Το μέλλον επισης. (Ετσι κι αλλιώς το μέλλον ειναι απλα ο χρόνος μεταμφιεσμενος). "Τα όνειρα είναι για τους ερασιτέχνες." "

Ουσιαστικά, στη δικη μου παραγραφο φασκω και αντιφασκω. Λεω οτι το μελλον ειναι μακρινο, ομως λεω και οτι ειναι καθε δευτερολεπτο που περνα. Νομιζω πως τοτε ηξερα τι ηθελα να πω ομως δεν ηξερα ακριβως πως να το κανω.

Στην πραγματικοτητα το φοβαμαι το μελλον. Με τρομάζει. Άρα δεν έχω λόγο να ονειρεύομαι κάτι γι αυτό. Τα όνειρα δεν είναι για τους ερασιτέχνες. Ποιον πάω να κοροϊδέψω?

Είναι παράξενο, κι όμως ενώ δε μου αρέσει καθόλου το "παρόν" μου, δεν ανυπομονώ για το "μέλλον" μου. Δε θελω καν να το σκεφτομαι.

Μπορώ να πέσω για ύπνο και να ξυπνήσω όταν το "μέλλον" θα έχει περάσει..?