"Τα πράγματα έχουν τη σημασία που τους δίνουμε"

[Τις νύχτες που το μυαλό δεν το βουλώνει...
Όταν φύγει ο τρόμος και ο σφυγμός σου ξαναγίνει κανονικός...
Τότε αρχίζεις να αναρωτιέσαι...]

Γεννιόμαστε, και είμαστε σημαντικοί για κάποιον/ους. Ετσι δεν είναι;
Θεωρητικά ναι. Όσο μεγαλώνουμε, ο αριθμός των ατόμων για τα οποία είμαστε σημαντικοί μεγαλώνει. Και δημιουργείται και μια καινούρια λίστα, με εκείνους που είναι σημαντικοί για εμάς.

Κάποια μέρα όμως, έρχεται μια στιγμή, που λες και με κάποιο μαγικό τρόπο, κάποιος σβήνει από το κεφάλι μας τη λίστα με εκείνους που τους είμαστε σημαντικοί, και μας αφήνει στην άγνοια.
Και δεν έχουμε ιδέα.

Για κάποιους, είμαστε απλά μια πρόκληση. Τους ενδιαφέρουμε, γιατί είναι περίεργοι να δουν που θα καταλήξουμε. Κι όταν το κάνουν, φεύγουν.

Για κάποιους, είμαστε αδιάφοροι. Τις περισσότερες φορές αυτό δε μας επηρεάζει, γιατί ισχύει και το αντίστροφο. Όταν όμως δεν ισχύει.. Τότε τα πράγματα είναι σκούρα. Εκείνοι όμως δεν ήταν ποτέ εκεί, αρα το "φεύγουν" δεν ταιριάζει εδώ.

Για άλλους, είμαστε περιστασιακοί. Δεν έχουμε κομμάτια τους, ούτε κι εκείνοι δικά μας. Υπάρχουν για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα στη ζωή μας, και καλά ως εκεί.. Αλλά έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να φύγουν. Οχι γιατί δε μας θέλουν άλλο στη ζωή τους, ή γιατί συμβαίνει κάτι. Απλά γιατί δεν υπάρχει τίποτα να τους εμποδίσει να το κάνουν. Δεν υπάρχει ούτε μια κλωστή που να τους δένει μαζί μας.. Και.. Φεύγουν.

Για μερικούς, είμαστε σελίδες στο βιβλίο της ζωής τους. Οχι απαραίτητα σημαντικές και έντονες. Αλλά υπήρξαμε κάποια στιγμή για εκείνους, αφήσαμε κάτι από εμάς.. Αλλά κι αυτοί, φεύγουν. Γιατι αναγκαστικά, πρέπει να γυρίσουν σελίδα..

Και για λίγους, είμαστε σημαντικοί. Πραγματικά σημαντικοί. Αυτοί είναι που δε φεύγουν ποτέ. Και που, ακόμα κι αν φύγουν, υπάρχουν άλλα πράγματα, εξίσου σημαντικά, που μένουν.

Εκείνη τη μέρα λοιπόν, όλες αυτές οι κατηγορίες (κι άλλες τόσες) μπερδεύονται.. Και δεν έχουμε ιδέα ποιος μπαίνει που. Και δεν είναι όμορφο, γιατί μας τρομάζει.
Στο κάτω κάτω, όλοι θέλουμε να ξέρουμε για ποιους είμαστε σημαντικοί.

Αλλά μετά, έρχεται το άλλο...
Εμείς, αφήνουμε εκείνους που είναι σημαντικοί να το ξέρουν;
Τρομάζουν κι εκείνοι το ίδιο άραγε;

Ω ναι.. Έτσι νομίζω..

Τότε γιατί δεν τους αφήνουμε να ξέρουν;
Γιατί δε μας αφήνουν ούτε εκείνοι;

Γιατί φοβόμαστε.
Γιατί η ζωή μας έχει μάθει ότι όσο δίνεις, τόσο γίνεσαι ευάλωτος.
Και σε κανέναν δεν αρέσει να γίνεται ευάλωτος.

Η Αγάπη όμως..;
Με την Αγάπη, δεν έχει σημασία αν είσαι ευάλωτος...
Αυτή, δεν την ξέρουν;
Όχι, όχι πάντα...

Και αυτό, είναι το μεγαλύτερο λάθος της Ανθρωπότητας...

Γιατί..
"Το να σ' αγαπούν είναι κάτι. Tο ν' αγαπάς είναι πολύ. Tο να σ' αγαπούν και ν' αγαπάς είναι το παν!..."


Ε, κι άμα δεν το ξέρεις, χάνεις κάτι από την ουσία. :)