"Forget but not forgive"... Η μήπως το αντίθετο;

Ως άνθρωποι έχουμε αποδείξει πολλές φορές ότι ισχύουν και τα δυο.
Βέβαια, το ιδανικό θα ήταν "Forget AND forgive", αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι δυνατό να γίνει κάτι τέτοιο. Νομίζω πως η συγχώρεση, δεν είναι κάτι που μπορείς να ελέγξεις, ούτε κάτι που μπορείς να κάνεις επίτηδες. Συγχωρείς επειδή δε μπορείς να κάνεις κάτι άλλο, γιατί υπερισχύουν άλλα πράγματα από το "κράτημα κακίας". Κάποιες φορές η λογική, κάποιες αποκλειστικά και μόνο το συναίσθημα. Κι εκείνες οι φορές είναι και οι πιο επικίνδυνες, αφού υπάρχει περίπτωση παρασυρόμενος από τα συναισθήματα, να "συγχωρέσεις" διαπράττοντας το μεγαλύτερο λάθος της ζωής σου.
Είναι ωραία η συγχώρεση. Είναι κάθαρση. Οχι για τον άλλο, εκείνο δεν τον αφορά, ούτε τον επηρεάζει. Για σένα, που ακόμα κι αν ένιωθες απόλυτα εντάξει με τον εαυτό σου (για το συγκεκριμένο θέμα) και πριν συγχωρέσεις, όταν το κάνεις και μετά νιώθεις ακόμα πιο εντάξει.
Ισως, γιατί φεύγει μια ευθύνη από πάνω σου.

Κάποιες φορές, συγχωρούμε γιατί η λογική μας λέει ότι είναι παράλογος ο θυμός μας. Δεν είχαμε δίκαιο να θυμώσουμε, γιατί υπήρχαν αρκετοί λόγοι να μην το κάνουμε. Αυτές τις φορές, καλά κάνουμε και συγχωρούμε.
Κάποιες άλλες όμως, συγχωρούμε μόνο και μόνο επειδή αγαπούμε, ή επειδή δε θέλουμε να χάσουμε κάτι. Συγχωρούμε γιατί νιώθουμε ένοχοι (που θυμώσαμε; Δεν ξέρω), γιατί δε συνηθίζουμε να πετάμε εύκολα στα σκουπίδια σχέσεις και καταστάσεις, γιατί νιώθουμε ότι ακόμα έχουμε πράγματα να μάθουμε ή να πάρουμε. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό. Γιατί αυτού του είδους η συγχώρεση που δε γίνεται συνειδητά, και ούτε υπάρχει λογος να γίνει, είναι παρακινδυνευμένη. Συγχωράς, ξεχνάς και πας πάρακατω, μέχρι να ανακαλύψεις πόσο βλάκας ήσουν που το έκανες. Και πάλι από την αρχή...

Είναι καλό να συγχωρούμε. Αλλά αυτο δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχνούμε. Κάθε τι που γίνεται, μας κάνει πιο σοφούς. Κι άμα ξεχάσουμε, χάνουμε αυτή τη σοφία. Αφήνουμε πίσω τα σημαντικά και χάνουμε την ουσία.

Θα θυμάμαι για πάντα πόσο πολύ με πλήγωσε κάτι που είπες, ή έκανες. Θα θυμάμαι για πάντα πως ένιωσα. Θα θυμάμαι τον πόνο. Κι αυτός είναι καλός πότε πότε. Θα θυμάμαι πως έγινε κι άλλαξαν τα πράγματα. Ακόμα και μετά από πολύ καιρό.
Μερικές φορές θα το σκέφτομαι και θα στεναχωριέμαι, άλλες θα χαμογελώ.
Αυτό δε με εμποδίζει όμως από το να σε αγαπώ ή να σε ξαναφέρω στη ζωή μου.
Θα θυμάμαι όμως.

Γιατί είναι καλύτερα ανάποδα.

"Forgive but not forget"

You cut me down a tree

And brought it back to me

And that's what made me see

Where I was going wrong

You put me on a shelf

And kept me for yourself

I can only blame myself

You can only blame me

And I could write a song

A hundred miles long

Well, that's where I belong

And you belong with me

And I could write it down

Or spread it all around

Get lost and then get found

Or swallowed in the sea

You put me on a line

And hung me out to dry

And darling that's when I

Decided to go to see you

You cut me down to size

And opened up my eyes

Made me realize

What I could not see

And I could write a book

The one they'll say that shook

The world, and then it took

It took it back from me

And I could write it down

Or spread it all around

Get lost and then get found

And you'll come back to me

Not swallowed in the sea

Ooh...

And I could write a song

A hundred miles long

Well, that's where I belong

And you belong with me

The streets you're walking on

A thousand houses long

Well, that's where I belong

And you belong with me

Oh what good is it to live

With nothing left to give

Forget but not forgive

Not loving all you see

Oh the streets you're walking on

A thousand houses long

Well that's where I belong

And you belong with me

Not swallowed in the sea

You belong with me

Not swallowed in the sea

Yeah, you belong with me

Not swallowed in the sea