Απολογισμός.

Το 2011 για μένα ήταν…

Η χρονιά που γνώρισα σημαντικούς ανθρώπους για τη ζωή μου. Ανθρώπους που με κατάλαβαν, με ένιωσαν, με βοήθησαν, τους άκουσα, τους θαύμασα και με ενέπνευσαν.

Ανθρώπους που με έκαναν να νιώσω καινούρια συναισθήματα, ανθρώπους που με έκαναν να νιώσω όμορφα, ανεξάρτητα από το τι έγινε μετά.

Ανθρώπους που με έκαναν να δω τη ζωή με άλλο μάτι, ανθρώπους που θαύμασα για την εξυπνάδα και τη σκέψη τους.

Ανθρώπους που με βοήθησαν να βγω από δύσκολες καταστάσεις κι άλλους που με έσπρωξαν σε άλλες δυσκολότερες.

Ήταν η χρονιά που για μια στιγμή ο εαυτός μου γύρισε και με κοίταξε στα μάτια. Χωρίς να έχει σημασία το ότι αμέσως μετά μου ξαναγύρισε την πλάτη κι αρχίσαμε πάλι το κυνηγητό.

Ήταν η χρονιά που ερωτεύτηκα.

Και που πόνεσα γι αυτό.

Η χρονιά που έχασα μερικές εκατοντάδες χρόνια από τη ζωή μου στην ιδέα και μόνο καταστάσεων που θα μπορούσαν να αλλάξουν τη ζωή μου για πάντα.

Η χρονιά που τρόμαξα όσο δεν τρόμαξα ποτέ μου.

Ήταν η χρονιά που με έκανε να εκτιμήσω πράγματα που δεν είχα προσέξει πιο πριν.

Όπως λόγου χάρη την αξία του να γυρίζεις σπίτι. Την αξία μιας μεταμεσονύχτιας βόλτας, μιας κούπας τσάι, μιας αγκαλιάς, μιας κουβέντας.

Ενός μυστικού.

Μιας καινούριας μέρας.

Το 2011 ήταν μια χρονιά που με ανάγκασε να πάρω πολλές μεγάλες και σημαντικές αποφάσεις. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν όλες σωστές.

Ήταν η χρονιά που πίστεψα για μια στιγμή ότι υπάρχει κάποιος λόγος, για όλα που γίνονται.  Και η χρονιά που σταμάτησα να πιστεύω στις συμπτώσεις.

Η χρονιά που έμαθα να διαχειρίζομαι το θυμό, την απελπισία και την κατάθλιψη μου με πιο υγιείς τρόπους.

Ήταν η χρονιά που είπα φτάνει. Και που ξεκίνησα από την αρχή.

Δεν ήταν η χρονιά που βρήκα το δρόμο μου.

Ήταν όμως η χρονιά που μπήκα σε ένα πιο φωτεινό μονοπάτι.

Το 2011 για μένα ήταν… Γεμάτο.

Και ενδιαφέρον. 

2012? CHALLENGE ACCEPTED. 

Συμπτώσεις

Μερικές φορές νιώθω ότι είναι κάποιος εκεί έξω που παίζει Sims με τις ζωές μας.
Κι άλλες, τρομάζω με την τεράστια δύναμη που πιθανό να έχουμε.
Τις περισσότερες όμως μένω και κοιτάζω σαν αποβλακωμένο όταν συνειδητοποιώ πόσο ΚΑΘΟΛΟΥ τυχαία είναι όλα.

Όπως λόγου χάρη όλες εκείνες τις περίεργες "τυχαίες" συναντήσεις στον υπόγειο, που λες "ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ. Κάποιος μας κάνει πλάκα τελοσπάντων" και συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου είναι ένα παράξενο παιχνίδι με ζάρια που το παίζει κάποιος μένταλιστ και σκοπό έχει να σε τρομάξει και να σε κάνει να βγεις από τα νερά σου.

Ή τις άλλες. Εκείνες που σκέφτεσαι κάποιον όλο το πρωί και τον έχεις στην έννοια σου. Και το βράδυ πας κάπου και κάποια δεδομένη στιγμή αποφασίζεις να βγεις έξω. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο "κάποιος" περνά από εκεί.
Κι εσύ λες, δεν είναι δυνατόν. Πώς είναι δυνατόν;

Είναι λίγο σαν το φαινόμενο της πεταλούδας. Αλλά όχι ακριβώς.
Η ώρα που σου πήρε μέχρι να δέσεις το παπούτσι σου περπατώντας προς το σταθμό συνέβαλε μαζί με την ώρα που σου πήρε να πεις ευχαριστώ σε κάποιον από κάποια διαφημιστική καμπάνια που σου πρόσφερε ένα σοκολατάκι και την ώρα που σου πήρε μέχρι να αλλάξεις μηχανή για να περάσεις το εισιτήριο σου επειδή η προηγούμενη δε δούλευε και την ώρα που έκανες μέχρι να προσανατολιστείς για το που ακριβώς θέλεις να πας, και να σταθείς στο συγκεκριμένο σημείο που θα σου επιτρέψει να ανεβείς στο συγκεκριμένο βαγόνι, της συγκεκριμένης αμαξοστοιχίας, στη συγκεκριμένη πόρτα, ΠΟΥ ΜΙΣΟ ΜΕΤΡΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ θα στέκεται κάποιος που είχες κανονίσει να συναντήσεις τρεις ώρες μετά, μένει σε άλλη πόλη και δεν είναι μόνιμος κάτοικος της χώρας στην οποία βρίσκεσαι.

Οκ. Να το θέσω αλλιώς.
Ποια είναι η πιθανότητα να συναντηθούν δυο Κύπριοι που γνωρίζονται μεταξύ τους κι έχουν κανονίσει να συναντηθούν τρεις ώρες μετά, σε βαγόνι στο μετρό του Λονδίνου -στο ίδιο βαγόνι (!), τη στιγμή που τρένα περνούν κάθε 1.5 λεπτό- , κυρίως όταν και οι δύο έρχονται από διαφορετικούς τόπους και πάνε επίσης σε διαφορετικούς τόπους;
Μηδαμινή; Κι όμως, συνέβηκε. Κι αν δε συνέβαινε τα πάντα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά.

Όπως και το άλλο.
Η απόφαση του τύπου που τραγουδούσε στον συγκεκριμένο τόπο να κάνει διάλειμμα τη συγκεκριμένη ώρα, που οδήγησε στη δική σου απόφαση να βγεις έξω εκείνη τη στιγμή, και να συναντήσεις κάποιον που είχε επίσης αποφασίσει να περάσει από εκεί.
Κι αν το πάρουμε ακόμα πιο πίσω, η απόφαση σου από την αρχή να πας σε εκείνο τον τόπο ή η απόφαση της διεύθυνσης να καθορίσει το πρόγραμμα του τραγουδιστή τις συγκεκριμένες ώρες, ώστε ο ίδιος να αποφασίσει για την ώρα που θα κάνει διάλειμμα...
Και αυτό μπορεί να μην τελειώσει ποτέ...!

Είναι όλα τόσο... Περίεργα.

Δεν υπάρχουν συμπτώσεις.

Ή το ακριβώς αντίθετο.

ΟΛΑ είναι συμπτώσεις. Αυτό όμως δε μπορώ να το πιστέψω. Ο εγκέφαλος μου απλώς δεν το δέχεται. Είναι το λιγότερο, τρομακτικό όταν το συνειδητοποιήσεις.

Ο κόσμος είναι τρομακτικός όταν τον συνειδητοποιήσεις.

Η ζωή, είναι τρομακτική όταν πλησιάσεις έστω και λίγο στο να την καταλάβεις.

Γι αυτό και κανείς δεν την κατάλαβε ποτέ.

Αφιερωμένο σε ένα αστεράκι κι ένα αγγελάκι που φωτίζουν τα θολά μου νερά... Πάντα.

"Θυμάμαι να βλέπω το δρόμο να μικραίνει,
Κι όλο μίκραινε...
Μέχρι που έγινα μια κουκκίδα, στο βάθος του σύμπαντος."

Κι εσύ κοιτούσες.
Μετρούσες τ'αστέρια που προσπερνούσαμε,
ανοιγόκλεινες τα μάτια για να συνηθίσεις τη φεγγαρόσκονη.

Κάποιες στιγμές, με ακουμπούσες.
Σιγουρευόσουν για το όνειρο.
Έσκυβες  να αποφύγεις τους κομήτες και χαμογελούσες.

Κι εγώ κοιτούσα.
Κι άπλωνα τα χέρια να μαζέψω την αστρόσκονη.
Μύριζα τη βροχή και γελούσα με το παράλογο.

Ήταν όμορφα.

Μετά, μεγαλώσαμε (;)

Κι έμεινε η φεγγαρόσκονη στα μαλλιά σου,
και το χαρτάκι που έγραφε πόσα τελικά ήταν τ'αστέρια...

Μα δε μ'ένοιαζε πια ο αριθμός.
Όσα κι αν είναι, δεν είναι δικά μου.
Ξέρω ένα, και μου αρκεί.

Έχω ένα.

Και φτάνει, για να φωτίζει ολόκληρο τον ουρανό.

Γιατί έχει κι ένα αγγελάκι δίπλα, να το προσέχει.
Σαν αυτά που συναντούσαμε στο δρόμο μας και παίζαμε μαζί τους.
Το πιο όμορφο, το πιο ξεχωριστό.

Καθρεφτίζεται έτσι η αγάπη τους στα νερά μου,
και δεν τελειώνει ποτέ...

Ήθελα να σου χαρίσω κάτι...

Δεν έβρισκα όμως τι γιατί δε σε ήξερα....
Μετά όμως από εκτενείς έρευνες στον ιστοκόσμο σου και επιστρέφοντας από τα μαγευτικά διαγαλαξιακά ταξίδια που με ταξίδεψε, θυμήθηκα αυτό:

Έτσι λοιπόν στο χαρίζω, γιατί είναι... Παραμυθένιο, και ταιριάζει σε μια Νεράιδα σαν κι εσένα!

ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΑΓΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!!!

"- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι. 

- Ό,τι θες. 
- Ό,τι θέλω; Τ' ορκίζεσαι; 
- Στ' όρκίζομαι. 
- Είναι δύσκολο. 
- Δεν πειράζει. 
- Είναι ακριβό. 
- Δεν με νοιάζει. 
- Είναι σπάνιο. 
- Τόσο το καλύτερο. 
- Είναι επικίνδυνο. 
- Δεν φοβάμαι. 
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις. 
- Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά. 
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει. 
- Θα το ξαναπιάσω. 
- Μπορεί να πάει πολύ μακριά. 
- Θα το κυνηγήσω. 
- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό. 
- Θα γίνω πουλί να το ψάξω. 
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα. 
- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω. 
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι. 
- Θα περιμένω τα χαράματα. 
- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε. 
- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.(...)"

Υ.Γ Θα το έβαζα όλο, αλλά είναι πολύ μεγάλο... Πειράζει που έβαλα μόνο ένα μικρό κομματάκι;;; 

Υ.Γ2 We love Secret Blogger Santa :) 

Λέξεις.

Σέρνεσαι πάλι...

Σαν αυτούς όλους και τα γραφτά τους.

Νεκροί. Και τιμημένοι. 

Κανείς δεν ξέρει, κανείς.

Γιατί παίζεις με τις λέξεις.

Ιδέα δεν έχουν. Γιατί έπαιξαν αυτοί. 

Λιώνουν οι λέξεις μέσα στο στόμα, μες το μυαλό.

Πλάθονται.

Γίνονται ένα με το κουβάρι της σκέψης.

Ανοίγονται σε ορίζοντες που δεν έχεις πάει, ούτε δει.

Φοβάσαι. Τρέμεις. 

Ιδέα δεν έχουν.

Μα ούτε κι εσύ έχεις.

Δεν τις πλάθεις τις λέξεις. Αυτές στο κάνουν.

Αδίστακτες, αιμοβόρες. 

Μέχρι να υποκύψουν όλοι στο κάλεσμά τους.

Μέχρι να μη μείνει κανείς ξύπνιος την ώρα του θανάτου τους.

Τα μονοπάτια τους είναι πολύχρωμα, μα σκοτεινά.

Πολυδιάστατα, μα βρώμικα.

Είναι ύπουλες οι λέξεις.

Σε βλέπουν, σε νιώθουν και σε ακούν.

Κι εσύ δεν έχεις τίποτα.  Παρά μόνο τη νύχτα. 

"Remember, Remember, the 6th of December"

Τη χρονιά που σκοτώσαν τον Αλέξανδρο ήμουν πρώτη Λυκείου.
Ακριβώς 15 χρονών.
Και ήταν σαν, μαζί με τον Αλέξανδρο να σκοτώθηκε όλη η γενιά μου.

Τρία χρόνια μετά, οι μνήμες δε σβήνουν.

Η Ελλάδα που καιγόταν.
Ο κόσμος.
Η αγανάκτηση.
Το άδικο.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Ακόμα και τώρα, δεν έχω λόγια.

Την Κύπρο δεν την άγγιξε τόσο πολύ. Σχεδόν καθόλου θα έλεγα.
Στο σχολείο, δεν συζητήθηκε καν.
Μόνο εγώ άνοιξα συζήτηση.
Στα νέα. Μιλούσα κι έτρεχαν τα μάτια μου.
Κι οι άλλοι απλώς κοιτούσαν.

Να 'σαι καλά Αλέξανδρε, όπου κι αν είσαι.
Δεν σε ήξερα, μα για μένα είσαι σαν τους ήρωες στα βιβλία. Δικός μου.
Έφυγες άδικα, μα να ξέρεις, άλλαξες κάτι.

Υ.Γ Δε μπορώ, γράφοντας για τις 6/12 να μη θυμηθώ και τις 11/7. Μα γι αυτό, ακόμα δεν έχω λέξεις να γράψω. "Η μνήμη, όπου και να την αγγίξεις πονά"

Τι σημαίνει ένα τρένο...

Έχεις νιώσει ποτέ τόσο χαμένος που πίστεψες ότι δεν υπάρχει περίπτωση να σε ξαναβρείς ποτέ;

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πώς στο καλό βρέθηκες εδώ που είσαι τώρα και τι στο καλό γυρεύεις εκεί;

Έχεις τρομάξει ποτέ τόσο πολύ από τη θέα του εαυτού σου και των πραγμάτων που τον περιλαμβάνουν που θα ήθελες να τρέξεις όσο πιο μακριά γίνεται, από σένα;

-------

Θέλω να μπω σε ένα τρένο και να φύγω.
Να κάτσω αντίθετα από την πορεία και να παρακολουθώ τι αφήνω πίσω.
Και σε όλη τη διαδρομή να κοιτάζω τοπία να φεύγουν και τις ράγες που διέσχισα να χάνονται... Βουνά να μικραίνουν και τα σπίτια να σβήνουν...

Να ταξιδεύω έτσι για πολύ καιρό.

Μέχρι να μπορέσω να αλλάξω θέση και να ψάχνω για τα καινούρια τοπία, τα νέα βουνά, τους νέους ανθρώπους στις αποβάθρες... Τις ράγες που πρόκειται να διασχίσω κι όχι αυτές που το έκανα ήδη.

Μα είναι τόσα πολλά αυτά που δε θα προλάβω να συγκρατήσω αν δεν τα ξανακοιτάξω φεύγοντας...

-----

Και ξέρεις, θα ήθελα να σκέφτομαι ότι μπορεί να ξυπνήσω το πρωινό των Χριστουγέννων και να βρω μήνυμα από σένα στον υπολογιστή.
Δε θα συμβεί όμως.
Γιατί τώρα πια, είμαστε σε άλλο επίπεδο...

"Πού ταξιδεύεις;"

Και ποιος να το φανταζόταν πως όλο αυτό μπορούσε κάποια μέρα να σου λείψει.

Και πως θα ερχόταν ένα βράδυ που θα σκεφτόσουν πόσο έχεις πεθυμήσει να ακούς "αυτονόητα" πράγματα και χαρακτηριστικές ατάκες  από πρόσωπα που ξέρεις, ότι δε θα σβήσουν ποτέ από τη μνήμη σου.

Κι έρχονται ξαφνικά οι εικόνες μια-μια μέσα στο κεφάλι σου για να σου θυμίσουν ότι πραγματικά υπήρξαν. Κι ότι την ώρα που εσύ κοίταζες αλλού, το μυαλό (αυτό το θαυμάσιο δημιούργημα) αποθήκευε την ιστορία της ζωής σου, χωρίς να το έχεις πάρει χαμπάρι. Γιατί η αλήθεια είναι, ότι πράγματα που νομίζουμε ότι δε συγκρατήσαμε ή που δε δώσαμε ιδιαίτερη σημασία το μυαλό μας τα έχει ήδη επεξεργαστεί και καταχωρήσει στην κεντρική του μνήμη. Αυτή κιόλας που δε διαγράφεται.

Και ξετυλίγονται όλα μέσα στο κεφάλι σου, σε ανύποπτο χρόνο για να σου θυμίσουν τι κέρδισες και τι πλούτο κατέκτησες, μόνο κοιτώντας έξω από το παράθυρο, την ώρα που κάποιος σου έριχνε ανήσυχες ματιές και ρωτούσε «που ταξιδεύεις».

Ή την ώρα που κάποιος άλλος πίστευε σε σένα πολύ περισσότερο απ’ όσο πίστευες εσύ.

Ή τη στιγμούλα που κατάφερες να κλέψεις ένα μικρό, αλλά μεγάλο μυστικό από την όμορφη ψυχή κάποιου τρίτου…

Νύχτες δίχως όνομα...

Είναι κάτι νύχτες που μένεις μόνος και φοβάσαι...

Τη σκιά σου, τη δικιά τους, τον τόπο σου, το σπίτι σου, τη ζωή σου, τα πάντα σου.

Φοβάσαι το σήμερα, το αύριο, το πριν και το μετά.

Τους ανθρώπους.

Τον Κόσμο.

Τις Συνθήκες.

Τις Συμπτώσεις.

Φοβάσαι την Αγάπη.

Το μίσος.

Την αμέλεια.

Τη δηθενιά.

Τα ψεύτικα.. Τα Αληθινά...

Το Φως και το σκοτάδι.


Είναι κάτι νύχτες που μένεις μόνος, και φοβάσαι τη Μοναξιά...

It's us against the world

Και ήρθε τότε η στιγμή, μέσα στα μέσα του Νοέμβρη
να πέσεις πάλι στην αδράνεια.
Στο τίποτα. Στο κάτι. Στο "δεν ξέρω".

Μα αλήθεια, δε σε νοιάζει τόσο αυτή τη φορά.
Έχεις ένα παραμύθι να φτιάξεις, και θα 'ναι δικό σου.
Μαγικό, ελαφρύ και δικό σου.

Μα όχι μόνο.
Γιατί αυτή τη φορά το παραμύθι έχει δυο πρωταγωνιστές.
Σαν στις ταινίες.

Εσύ εκεί, εγώ εδώ κι ο Κόσμος μια ανάσα από τα μάτια μας.

Κι είμαστε Εμείς, απέναντι στον Κόσμο.
Απέναντι στα πρέπει.
Απέναντι στα μη.
Απέναντι στα όχι και στα γιατί.

Απέναντι απ'όλα αυτά που κρατούν τα πόδια των ανθρώπων φυλακισμένα στο έδαφος,
και τα πνίγουν με το ψέμα πως δε μπορούν να πετάξουν.

Us against the World.

-

Πόσο καιρό έχω να ακούσω την ψυχή του μολυβιού να βγαίνει στο χαρτί μαζί με τη δικιά μου... 

Έλα, να δούμε ένα ηλιοβασίλεμα...

Γιατί και οι περαστικοί άνθρωποι είναι. Και περπατούν όλοι το ίδιο αργά λες κι είναι κάτι που τους κρατά στη γη  και δεν τους αφήνει να πετάξουν.

Λες και υπάρχει ένα αόρατο δίκτυο που ενώνει τις σκέψεις τους με τις δικές σου και δημιουργεί την ομίχλη στα πρόσωπά τους. Αυτή η αιώνια ομίχλη που δε σε αφήνει να δεις πέρα από τα σκληρά χαρακτηριστικά του προσώπου τους. Τα σφιγμένα χείλη, τη συγκρατημένη χαρά.. Μήπως προφτάσει η ευτυχία να τους πλησιάσει...

Και μετά, είναι τόσο όμορφα τα ηλιοβασιλέματα. Και όλοι το ξέρουν. Και κοντοστέκονται και βλέπουν τη φλεγόμενη σφαίρα να πνίγεται στα κύματα. Κι είναι όλες οι σκέψεις, όλα τα ανείπωτα συναισθήματα, όλοι οι κρυφοί πόθοι φυλακισμένοι σε μια τεράστια πορτοκαλί μπάλα που κατεβαίνει σιγά σιγά και κρύβεται πίσω από τον ορίζοντα.

Για να μη δούμε. Για να μη μας δείξει.

Για να μη φανεί...

Μα πριν από αυτό κρυφοκοιτάζει μια τελευταία φορά πίσω από τα σύννεφα και ψάχνει κάποιον. Να του κλείσει το μάτι. Να του δείξει πως κατάλαβε. Και πως το βάρος του μυστικού του δεν το κρατά μονάχος. Κι ύστερα χάνεται, πέφτει μαζί με το δάκρυ του πίσω από τη γραμμή που χωρίζει το νοητό από το φανταστικό... 

Μα είναι κι άλλοι. Που ξέρουν. 

Που νιώθουν.

Που πονούν. 

Που τα βράδια πορτοκαλίζουν. Κρύβονται, και περιμένουν. 

Μέχρι το επόμενο πρωί. 

Μέχρι να έρθει η "νέα μέρα"... 

Θυμός

Θυμό.
Έχω πολύ μέσα μου. Θυμό για ανθρώπους που ενώ θα έπρεπε να τους είχα φτύσει με νοιάζουν ακόμα.
Θυμό για καταστάσεις που με κάνουν να σαστίζω και να χάνομαι. Θυμό για μένα που πολλές φορές αφήνομαι.
Και είναι ένα συναίσθημα... Πρωτόγνωρο.
Έχω νιώσει την απελπισία. Τη μοναξιά. Την απώλεια.
Την εγκατάλειψη. Το κενό.
Αλλά όχι το θυμό. Όχι τόσο πολύ.
Ίσως, σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις να έχω βιώσει "συμπτώματα" αυτού του συναισθήματος.
Αλλά όχι το ίδιο το συναίσθημα.

Και δε μου αρέσει.
Όσο έχω μέσα μου θυμό δεν αναπαύομαι.
Είμαι συνέχεια σε εγρήγορση, συνέχεια σε ανησυχία...

ΘΥΜΟΣ...

Θέλω να φύγει, δεν αντέχω το βάρος του.
Δε θέλω να ξεσπάσω, δεν έχει καν νόημα. Να φύγει θέλω...

Έχω βαρεθεί να νιώθω το στομάχι μου να ανακατεύεται κάθε φορά που φέρνω στο μυαλό μου άτομα και καταστάσεις.

Πονά ο θυμός.

Όπως πονούν και άλλα πράγματα, που δε συζητιούνται...

Φανταζόμουν ξέρεις...

Ήμουν στη θάλασσα τις προάλλες, και καθόμουν στο μόλο...
Φανταζόμουν, ξέρεις, ότι θα 'ρθεις. Την ώρα που θα κοιτάζω αλλού, που δε θα το ξέρω.
Και θα κάτσεις δίπλα μου. Ήσυχα και χωρίς να πεις λέξη.
Ύστερα, θα γύριζα το κεφάλι μου και θα σε έβλεπα, θα ξαφνιαζόμουν. Όπως ξαφνιαζόμουν πάντα όταν σε έβλεπα μπροστά μου στα ξαφνικά.
Δε θα έλεγες τίποτα.
Μόνο θα χαμογελούσες και θα γυρνούσες από την άλλη.
Μετά, θα αναρωτιόμουν αν είσαι πραγματικός.
Θα πετούσες στα ξαφνικά μια μαλακία και θα γελούσαμε. Τότε, θα καταλάβαινα ότι δεν είσαι αποκύημα της φαντασίας μου.
Θα ήσουν όπως σε ήξερα.  Και το βλέμμα σου δε θα ταν θολό, ούτε πικραμένο.
Θα μιλούσαμε για λίγη ώρα, ίσως λύναμε παρεξηγήσεις αιώνων...
Θα γελούσαμε κιόλας.

Θα ήταν καλά.

Μετά θα έφευγες πάλι. Αθόρυβα, όπως ακριβώς ήρθες.
Και θα ήταν εντάξει.

Ίσως τότε να έβγαινες από το κεφάλι μου. Ίσως τότε θα έβγαινα κι εγώ από το δικό σου.

Φανταζόμουν, ξέρεις... 

Κάπως έτσι.

"Είναι να νιώθεις τόσο, μα τόσο μικρός και να σου φαίνεται ο κόσμος τόσο μεγάλος

Αλλά παράλληλα να νιώθεις τόσο μεγάλος και να σου φαίνεται ο κόσμος τόσο, μα τόσο μικρός.

Και είναι και να νομίζεις ότι ελέγχεις την κατάσταση.

Και ότι μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο.

Και ότι είσαι κάτι.

Κάποιος.

Κάπου.

Για κάποιο λόγο. "

Το είχα γράψει σε ένα email το απόγευμα... Αλλά ήθελα να το μοιραστώ. 

Ελπίζω να μην πειράζει τον παραλήπτη. :) 

Βρέχει...

Είναι ένας τύπος. Και τρέχει. Συνεχώς.

Είναι όμορφος. Ψηλός, με μικρή παλάμη και μακριά δάχτυλα.

Παίζει πιάνο. Και είναι καλός.

Δεν προλαβαίνει όμως, τρέχει. Τρέχει. Συνεχώς.

Κι εκείνη. Τρέχει.

Είναι μικροκαμωμένη. Μοιάζει λίγο αστεία με τις μπότες της.

Αυτή παλιά ζωγράφιζε. Τώρα τρέχει. Τρέχει, συνεχώς.

Είναι κι ένας άλλος.

Αυτός δεν είναι όμορφος. Έχει όμως στυλ.

Τρέχει κι αυτός. Με το γιακά του παλτού του ανασηκωμένο μέχρι το πηγούνι.

Κάποιες στιγμές, σταματά.

Κοιτάζει λίγο γύρω, λες και θέλει να ανακαλύψει που βρίσκεται.

Ανοιγοκλείνει τα μάτια, και συνεχίζει να τρέχει. Τρέχει. Συνεχώς.

Μα Εκείνη κάθεται. Γράφει.

Κι ο χρόνος, δεν υπάρχει.

Δεν την προσέχει κανείς.

Γράφει.

Βρέχει.

Σηκώνεται.

Τρέχει.

Συνεχώς;

Chemical Love

Πώς είναι όταν μπαίνεις σε ένα λεωφορείο για να πας κάπου, και ξαφνικά συναντάς τον έρωτα της ζωής σου; Το κάρμα σου, αυτόν, τον ένα και μοναδικό, που δεν προλαβαίνει να μπει μέσα και ο χώρος γεμίζει φως, ακούγονται μελωδίες και πετάγονται από 'κει κι από δω λουλουδάκια και καρδούλες;

Κι ύστερα κατεβαίνει από το λεωφορείο μετά από δυο στάσεις και όλα αυτά τελειώνουν ξαφνικά κι εσύ το επόμενο δευτερόλεπτο σχεδόν δε θυμάσαι τη φάτσα του, αλλά θυμάσαι πως ήταν Ο ΕΝΑΣ;
Και δυο μήνες μετά, τον θυμάσαι ακόμα. 

Τι κρίμα που δεν ξέρεις ούτε το όνομα του...

Και τι κρίμα που δε θα το μάθεις και ποτέ.

(Εκτός κι αν είναι όντως κάρμα ή κάτι παραπλήσιο-χαχα-) 

Φυσικά, αυτό μπορεί να εξηγηθεί κι αλλιώς. 

Τον ήξερες σε κάποια προηγούμενη ζωή και τώρα που τον ξανάδες σου έφερε μνήμες. -χαχα επί δυο-

Λοιπόν το ίδιο σκηνικό, μπορεί να συμβεί και αλλού. 

Κόνσεπτ ταινίας αυτή τη φορά.

Είναι μια και περπατά στο δρόμο, ανυποψίαστη. 

Περιπατά βασικά γιατί δεν έχει και τίποτα άλλο να κάνει. 

Η διάθεση της μέτρια εώς χάλια, παρατηρεί τους ανθρώπους και φτιάχνει ιστορίες. 

Στο δρόμο για το σπίτι περνά έξω από ένα κατάστημα. 

Είναι ένα παιδί, δουλεύει εκεί. 

Σκύβει, να μαζέψει κάτι. 

Περνά, και τα μάτια του σηκώνονται προς εκείνη. Τον κοιτάζει κι αυτή, αλλά συνεχίζει το δρόμο της.

Ξαφνικά ξανασυμβαίνει αυτό με τα φώτα και τις καρδούλες. 

Γυρνά πίσω και τον ξανακοιτά. 

Συνειδητοποιεί ότι κι εκείνος την κοιτάζει, αυτή τη φορά στέκεται όμως και το κεφάλι του είναι στραμμένο προς εκείνη, όχι μόνο τα μάτια του.

Κάνει να κοντοσταθεί, αλλά μετανιώνει. 

Ιδανική συνέχεια:

1. Της φωνάζει να περιμένει και τη ρωτά πως τη λένε. 

2. Κάποιος πατάει pause και παγώνει η σκηνή.

3. Τρέχει πίσω της, την πιάνει από το χέρι και ακολουθεί ρομαντική σκηνή (χαχα, όχι, αυτό είναι σαχλό) 

4. Ε δεν ξέρω. 

Πραγματικότητα:

Πάει σπίτι της και ακούει αυτό:

Α! Και ξαναπερνά από το κατάστημα συχνότερα..! 

"From the moment that I saw you, yeah it had to be love!

Boy, I can't help but adore you, knew you'd fit me like a glove ;)

And when he looks at me I hope he'll feel the same

Due to the hormone that's released inside his brain! 

Dopamine, doooopamine!"  :)

Υ.Γ Φυσικά, ο ΕΝΑΣ του λεωφορείου δεν ξεπερνιέται έτσι εύκολα!!! 

Every path is the right path

Όταν έχουμε να κάνουμε με επιλογές, πάντα μας προβληματίζει το ποια θα είναι η σωστή. Ή έστω, η πιο σωστή. Πριν όμως αποφασίσουμε τι θα επιλέξουμε στο τέλος, όλα είναι πιθανά.

Καμιά "λύση" δεν είναι η μοναδική. Δηλαδή, είναι, αλλά γίνεται τη στιγμή που εφαρμόζεται. Πριν από αυτό είναι απλώς ένα μέρος μιας τεράστιας λίστας πιθανών λύσεων και αποτελεσμάτων. 

Είναι λοιπόν ένα παιδάκι. 

Και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα πρέπει να διαλέξει αν θα τρέξει πιο γρήγορα κι από τον άνεμο για να φτάσει το τρένο (και κατά συνέπεια να ζήσει με τη μητέρα του) ή να σταματήσει να τρέχει και να μείνει πίσω με τον πατέρα του. 

Αυτό το συγκεκριμένο παιδάκι έχει δυο πιθανές συνέχειες για τη ζωή του. 

Φυσικά, υπάρχει και μια τρίτη. Να μην πάει με κανέναν, και να τρέξει προς άλλη κατεύθυνση.

Στην πραγματικότητα το συγκεκριμένο παιδάκι, όπως και κάθε παιδάκι δεν έχει μόνο δύο ή τρεις πιθανές "συνέχειες" για τη ζωή του, αλλά άπειρες. 

Κάθε κίνηση, κάθε κουβέντα, κάθε σκέψη, κάθε απόφαση που παίρνουμε δημιουργεί καινούρια παρακλάδια στο "δεντροδιάγραμμα" που σχεδιάζει τη ζωή μας. 

Καμιά φορά είναι τρομακτικό να σκεφτόμαστε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν κάποια στιγμή είχαμε πράξει με διαφορετικό τρόπο σε κάποιες καταστάσεις. 

Θα μπορούσαμε να είχαμε άλλους φίλους. Ή άλλη δουλειά.

Ή να σπουδάζαμε σε διαφορετικό μέρος.

Ή να είχαμε διαφορετικό αυτοκίνητο (και κατά συνέπεια αυτό να μας "προλάμβανε" από κάποιο δυστύχημα, ή και το αντίθετο). Ή να ζούσαμε σε άλλη πόλη. 

Ή να ντυνόμασταν με διαφορετικό τρόπο. 

Ή να ακούγαμε άλλη μουσική. 

Από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο τα πράγματα που κάνουμε, τα πράγματα που είμαστε θα μπορούσαν να είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά που είναι τώρα. 

Άρα, θα μπορούσαμε να είμαστε κάτι άλλο.

Άρα, αυτό που είμαστε τώρα τι είναι;

Άρα είμαστε απλά ένα πρόγραμμα υπολογιστή που βασίζεται πάνω στις πιθανότητες;

Άρα ο,τι νομίζουμε σίγουρο και δικό μας στην πραγματικότητα είναι απλώς μέρος μιας σειράς πιθανοτήτων;

Αν το πάρουμε "βιολογικά" κι εμείς αποτέλεσμα μιας σειράς πιθανοτήτων είμαστε. 

Ανακατεύτηκαν χρωμοσώματα κι έβγαλαν ένα τυχαίο αποτέλεσμα. 

Άρα τι; Κι εμείς είμαστε μια σύμπτωση; 

Πιθανόν.

"Δεν μπορώ να δεχθώ ότι ο Θεός παίζει ζάρια με το σύμπαν." 

A. Einstein 

Ναι, ούτε κι εγώ. 

Φυσικά... Ποιος ξέρει;

Υ.Γ Είδα χτες την ταινία Mr. Nobody και μου βαρύκατσε φαίνεται... (Και η σκηνή με το παιδάκι, από 'κει είναι) 

It started out with a kiss, how did it end up like this?

Το χώσιμο που άξιζες, δεν το έφαγες από κοντά και ούτε θα το φας ποτέ. Μεγάλα παιδιά είμαστε, δε χρειάζεται να ξεκατινιαζόμαστε (φυσικά, κάποιος έχει διαφορετική άποψη, και το απέδειξε).  [But it’s just the price I pay]

Όπως και να ‘χει, μετά από όλο αυτό ξέρεις τι λέω; [I'm Coming out of my cage and I’ve been doing just fine!]

 Δεν υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά. Όλοι κάποια στιγμή πληρώνουν με το ίδιο νόμισμα.  Και αναφέρομαι σε καταστάσεις δικιάς σου γαιδουριάς, εις βάρος άλλων. Και είναι αρκετοί μου φαίνεται.[Destiny is calling me]

Αυτό πόυ με ξαφνιάζει μαζί σου, είναι η ευκολία σου να πετάς. Σου το ξανάπα.

Η ευκολία σου να πετάς και να αλλάζεις πράγματα ανάλογα με το τι σε βολεύει. [And my stomach is sick]

Δε σε αδικώ, ούτε κι εγώ θα ήθελα να φύγω με πληγωμένο εγωισμό αν ήμον στη θέση σου. Πιστεύω όμως, ότι υπήρχαν πιο εντάξει τρόποι να το κάνεις. [I just can't look, it's killing me]

Επίσης. Δεν ανέχομαι σε καμια περίπτωση να μου λένε πράγματα για μένα που δεν ισχύουν και ούτε ανέχομαι να μου το παίζουν και υπεράνω, τη στιγμή που όλοι ξέρουν τι έγινε στο παρελθόν.  [Taking control]

Ξέρεις, είναι κάποια πράγματα που απλώς τα δέχεσαι και προχωράς.

Γιατί γίνονται. Συμβαίνουν. [Open up my eager eyes]

Κάποιες φορές τα πράγματα χαλούν.

Όταν επιμένεις, το μόνο που καταφέρνεις είναι να τα κάνεις να χαλάσουν περισσότερο.

Ε, όταν βρωμίσουν κιόλας, λυπάμαι, αλλά εσύ έφταιγες που τα κράτησες στο ψυγείο σου και δεν τα πέταξες την ώρα που έπρεπε. 

Ευτυχώς για μένα τα ληγμένα μου τα πετώ στα σκουπίδια, και δε με απασχολεί και πολύ που θα πάνε. Κι εμείς όταν πεθάνουμε κάπου πάμε. Δουλειά μας όμως δεν είναι να ξέρουμε που θα πάμε, αλλά να νοιαζόμαστε για το τι θα κάνουμε όσο ζούμε. [‘Cause I’m Mr. Brightside!]
Αλλά για να μην παρεξηγηθούμε, μιλώ για καταστάσεις. Καταστάσεις που έλυσαν, που βρώμισαν που δεν τραβούν άλλο. Ούτε για ανθρώπους μιλώ, αλλά ούτε για αναμνήσεις ή πράγματα που έγιναν ή ειπώθηκαν. Αυτά, δεν πετιούνται. Είναι βαθιά ριζωμένα και δε φεύγουν. 

Αυτή η ανάρτηση ανεβαίνει λίγο καθυστερημένα.. Στην πραγματικότητα, δε θα ανέβαινε ποτέ, αλλά άκουγα σήμερα το Mr. Brightside των Killers και συμπλήρωσα τους στίχους. Μου φάνηκε κρίμα να μην το μοιραστώ. 

Δεν το κάνω συχνά, μα απόψε ανοίγω ανάρτηση χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο μέσα στο μυαλό μου. Σε τρεις μέρες φεύγω. Ακόμα δεν έχω πακετάρει τίποτα και δεν έχω βρει ούτε τα μισά από όσα θέλω να πάρω μαζί μου. Και είναι τόσα πολλά... Κυρίως αυτά που δε μπορώ... 

Είναι που.. Κάθε τι, μικρό ή μεγάλο.. Σημαίνει κάτι. Θυμίζει κάτι. Έχει μια ιστορία... Είναι που, όσο ήμουν εδώ, δεν το σκεφτόμουν γιατί την ιστορία μου τη θύμιζαν τα πρόσωπα κι όχι τα πράγματα... 

Είναι που κάθε "Αντίο" που λέω με παίρνει μερικά βήματα πίσω. Είναι που "το πιο δύσκολο μέρος ενός τέλους, είναι να αρχίζεις ξανά". (The hardest part of end is starting again- Waiting for the end, Linkin Park). 

Και κωλώνω. Διστάζω. Το ξανασκέφτομαι.

Και μετά συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει κάτι να ξανασκεφτώ. Φεύγω, αυτό ήταν.

Και δεν αφήνω πίσω μου συντρίμμια. 

Αλλά δεν έχει σημασία. 

Ξέρω, ότι θα προσαρμοστώ. Και ξέρω κιόλας ότι θα μ'αρέσει. Θα περάσω καλά. 

Στο κάτω κάτω, όλοι περνούν κάποια στιγμή από αυτή τη διαδικασία. 

Το θέμα είναι, ότι νιώθω τόσο μικρή για να την περάσω τώρα... 

Μα φεύγω. Και είναι τόσο τρομακτικό, όσο είναι και συναρπαστικό.

Φεύγω. 

Θα είναι καλά, στο υπόσχομαι. 

Υ.Γ Θεσσαλονίκη, ετοιμάσου. Έρχεται ο ΜΧ!!! 

12.

Και φοβάμαι.

Φοβάμαι πολύ, γαμώτο....

Η μάχη (στο φαράγγι του Χελμ; NOT.)

Και ξαφνικά, συνειδητοποιείς ότι όλα όσα ήξερες είναι λάθος.
Όλα όσα είχες ως "δεδομένα" δεν ήταν παρά σπιτάκια χτισμένα στην άμμο χωρίς θεμέλια.
Και βγαίνουν στην επιφάνεια θεωρίες συνωμοσίας κι αρχίζουν πόλεμοι.

"Για ένα αδειανό πουκάμισο..."

Και δεν έχεις τι άλλο να κάνεις, μόνο παρακολουθείς τις εξελίξεις.
Ανήμπορος να αντιδράσεις σε αυτό το θέατρο του παραλόγου που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου. Και δες, σε βρίσκει κι εσένα μέσα... Πρωταγωνιστή...

Κι έρχεται μια στιγμή που λες "δεν πάει στο διάολο", και ρίχνεσαι κι εσύ στη μάχη.
Και υπερασπίζεσαι το δίκιο, ή τέλοσπάντων, αυτό που νομίζεις ότι είναι δίκιο.
Και δέχεσαι πυρά από εχθρούς, που άμα γυρίσουν και σε κοιτάξουν στα μάτια βλέπεις πως δεν είναι άγνωστοι.

Φίλους. Έτσι συνήθιζες να τους λες.

Κι όμως να. Η μάχη αρχίζει, τα στρατόπεδα έχουν παραταχθεί.
Κι εσύ καλείσαι να διαλέξεις. Και στέκεσαι στη μέση και κοιτάς αμήχανα το κενό.

Ξέρεις, ότι μόλις δοθεί το σύνθημα τα πυρά που θα δεχτείς, δε θα 'ναι μόνο από ένα στρατόπεδο.
Στέκεσαι στη μέση, δεν έχεις άλλη επιλογή.

Αλλά δε θα τους κάνεις τη χάρη.
Δε θα διαλέξεις στρατόπεδο.

Θα πληρώσεις το τίμημα του να έχεις... Άποψη;

Μα τι στο καλό;

Stand  up for what (you think) is right, even if you're standing alone.

Έτσι το βλέπω εγώ.

The end of an era

Πάει καιρός από την τελευταία μου ανάρτηση. Για την ακρίβεια, πάει ακριβώς ένας μήνας.

Μπορώ να το δικαιολογήσω με διάφορους τρόπους. Έλειπα στο εξωτερικό, συνέβησαν διάφορα στη ζωή μου, ήμουν αρκετά απασχολημένη με άλλα πράγματα ώστε να παρατήσω για λίγο τον μπλόγκερ και... Δεν είχα τίποτα να πω. Ή να γράψω.

Φυσικά, αυτά τα δυο τελευταία απέχουν πολύ από την αλήθεια.

Τον τελευταίο μήνα είχα τόσα πολλά να πω και τόσα πολλά να γράψω, που αν κάθε φορά που σκεφτόμουν ότι ήθελα να αναφερθώ σε κάτι το έκανα θα είχα γεμίσει καμιά εκατοστή αναρτήσεις. 

Είναι όμως αυτή η τάση μου να αναβάλλω... 

Τα μισά απ'όσα είχα σκεφτεί ότι ήθελα να γράψω μέσα σε αυτό τον μήνα, τα ξέχασα. Και τα άλλα αποφάσισα ότι δεν είναι τώρα η κατάλληλη ώρα να τα γράψω. 

Αυτό τον καιρό δε μπορώ να συντάσσω τις σκέψεις μου. 

Δε μπορώ να τις βάζω σε σειρά, ούτε να τις κάνω να κάνουν νόημα. 

Είμαι παρατηρητής.  Όχι όμως σχολιαστής. 

Κυρίως για λόγους αυτοάμυνας νομίζω. 

Δέχομαι πληροφορίες, βλέπω, ακούω, πονώ και καταλαβαίνω, αλλά δεν έχω δύναμη να σχολιάσω ή να εναντιωθώ. Απλώς αφήνω το ποτάμι να κυλήσει. Το "πάρακάτω" είναι κοντά. Και είναι τόσο δελεαστικό, όσο και τρομακτικό. 

Αυτές οι μέρες, πραγματικά θα ήθελα να μην υπάρχουν.

Δεν είναι ότι το πιο σημαντικό πράγμα του κόσμου κρίνεται από το αν θα περάσω εγώ Αθήνα ή Θεσσαλονίκη. Είναι όμως κάτι που με κάνει να νιώθω περίεργα.

"Το πέταγμα μιας πεταλούδας μπορεί να προκαλέσει τυφώνα στην άλλη άκρη της γης"

Με τον ίδιο τρόπο το πως θα εξελιχθεί η ζωή μου εξαρτάται από το αν η πόλη που θα σπουδάζω είναι η Αθήνα ή η Θεσσαλονίκη. Βλακείες θα πει κάποιος. Συμφωνώ. 

Το σκέφτομαι όμως.

Και η Παρασκευή φαίνεται να αργεί τόσο, μα τόσο πολύ.

Παρεμπιπτόντως, μισώ το υπουργείο παιδείας της Ελλάδας. Χάθηκε να βγάλουν τα αποτελέσματα και για την Κύπρο σήμερα; Ας τα έβγαζαν για όλους δυο μέρες μετά. Τέλοσπαντων. 

Όπως έλεγα πριν, αυτός ο μήνας υπήρξε περίοδος ανακατατάξεων και αναταραχών στη ζωή του Μικρού Ποταμιού. Αναθεώρησα, άλλαξα, κλότσησα, πόνεσα, έβρισα, πνίγηκα και μετά έβγαλα λίγο τη μύτη μου στην επιφάνεια και πήρα αέρα. 

Όχι τίποτα άλλο, δε θα μπορούσα να μείνω χωρίς οξυγόνο στη μέση της πιο βαθιάς βουτιάς μου. 

Το μπαούλο με τον θησαυρό το βλέπω. Το θέμα είναι, να καταφέρω να το πιάσω προτού λείψει ο αέρας στα πνευμόνια μου. 

The end of an era, έτσι το βλέπω εγώ. 

The start of another, επίσης. 

Καλά Αποτελέσματα μου εύχομαι, και σε όλους όσοι περιμένουν αγωνιωδώς όπως κι εγώ. 

Είπες "Θα περάσεις όπου είναι καλύτερα για σένα" και σε πιστεύω. 

Εξάλλου, δεν είμαι εγώ που λέω ότι "Όλα γίνονται για ένα σκοπό;". Ε λοιπόν, καιρός να το αποδείξω. 

-

Είναι κάτι σκαλάκια.

Εκεί, λίγο πριν τη στροφή.

Ρωτήστε τα.

Ξέρουν.

Εξοικονόμηση ενέργειας

Συζητώντας...

Σ.

Κόρη μου;;;;;;;;

Δεν ανάβουμε a/c.

Τστσ.

ΜΧ.

Δε με νοιάζει τι κάνουμε.

Σ.

Πώς;

Με απογοήτευσες τώρα.

ΜΧ.

Το ανάβω το πρωί, όταν μπαίνει ο ήλιος μέσα στο δωμάτιο μου. 

Επίσης, μου τη δίνει που ξαφνικά την είδατε όλοι οικολόγοι περιβαλλοντιστές και εξοικονόμοι.
Δεν καταλάβατε τι κάνουμε;
Δεν κάνουμε εξοικονόμηση ενέργειας επειδή ξαφνικά αποκτήσαμε συνείδηση.
Το κάνουμε επειδή νομίζουμε, φοβόμαστε, νιώθουμε, ότι ίσως, ίσως αύριο να μην έχουμε.
Και αυτό εκτός από ψέμα, είναι και ένα παιχνίδι του μυαλού που μας ανάγκασαν κάποιοι άλλοι να παίζουμε.
Εκτός αυτού το θεωρώ εξαιρετικά άδικο αυτό που γίνεται.
Όλος ο κόσμος να τρέμει να χρησιμοποιήσει κλιματιστικά, νερό, ψυγεία, φούρνους κι εκείνοι, όχι μόνο να μην έχουν τιμωρηθεί γι αυτό, αλλά να είναι και στα κλιματιζόμενα γραφεία τους, μια χαρά, μήπως και ιδρώσουν.
Ε όχι. Δεν το παίζω αυτό το παιχνίδι.
Να το παίξουν μόνοι τους.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε σβήνω τα φώτα ή το κλιματιστικό.
Ότι δε θυμώνω να βλέπω φωτισμένες βιτρίνες και νερά να τρέχουν.
Εξάλλου, πάντα το έκανα.

Φυσικά, τώρα πιο πολύ. Αλλά θυμώνω κιόλας.

Κι αναρωτιέμαι γιατί.

Γιατί να πρέπει να παίζουμε σε αυτή την ηλίθια σκακιέρα που όλοι ξέρουμε με ποιου την κίνηση θα πέσει ο βασιλιάς.

Και ποιος βασιλιάς θα πέσει στο τέλος.

Μαύρα ή άσπρα; 

"Τι νέοι που φτάσαμε ως εδώ... Σχεδόν παιδιά!"

Λέτε για τους νέους ότι κοιμούνται.
Ότι τους νοιάζει μόνο το φέισμπουκ και η καλοπέραση.
Ότι δεν ξέρουν, είναι μικροί. Πιτσιρίκια.

Λέτε για τους νέους ότι δεν έχουν άποψη.
Τους κατηγορείτε γιατί αρνούνται να πάνε να σας ψηφίσουν.
Τους κατηγορείτε γιατί αρνούνται να κάνουν αυτό που κάνετε εσείς.
Τους κατηγορείτε ότι δεν ξέρουν να εκτιμούν τους κόπους και τις θυσίες.

Λέτε, όμως δεν ξέρετε.

Δεν τους είδατε να δακρύζουν.
Δεν τους είδατε να αγανακτούν.
Δεν τους είδατε να πονούν.
Δεν τους είδατε να πενθούν.

Δεν τους είδατε να θυσιάζονται.

Εγώ όμως τους είδα.
Και ξέρω.

Γιατί δεν τους είδα μόνο.
Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς.

Και δε θα μείνω με σταυρωμένα τα χέρια.

Θα βγω κι εγώ, και θα φωνάξω.
Μέχρι να με ακούσουν. Μέχρι να με ακούσετε.

Για σας, για τα χάλια σας.

Για μας, για το μέλλον μας.

Για τον τόπο μας.

Για το άδικο και για το δίκαιο.

Για ανθρώπους που χάνονται άδικα.

Για όλα και για τίποτα.

Για μένα, για σένα και για τον δίπλα.

Φωνάζει το μέσα μου.

Φωνάζει το μέσα μου και το μολύβι σκαλώνει στο χαρτί.

Δε μπορώ να γράψω.

Λυπάμαι μόνο για την κατάντια μας.

Για την ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ.

Για την ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ.

Σας συχαίνομαι ρε, ΟΛΟΥΣ.

Όσοι και να παραιτηθείτε τα παιδιά δεν τα φέρνετε πίσω. Την καταστροφή που προκαλέσατε από την ανευθυνότητα σας δεν την προλαβαίνετε.

Αρρώστησα.

Πονά, φωνάζει το μέσα μου.

Για τα παιδιά που χάθηκαν τόσο απλά και τόσο ΑΔΙΚΑ.

Για τα παιδιά τα δικά μας που μπήκαν αυτό το Σ/Κ σε αυτό το μπουρδέλο ηλιθιότητας και θα κάτσουν εκεί μέσα δυο χρόνια υπηρετώντας κάτι που ούτε για φτύσιμο δεν κάνει.

Γι αυτούς που ξέρουν μόνο να κατηγορούν και να επιρρίπτουν ευθύνες.

Για μας.

Που ξεχνούμε.

Που ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ.

Και που μας νοιάζει μέχρι το σημείο που δεν έχουμε ρεύμα, νερό και ίντερνετ.

Κι όταν όλα αυτά ξανάρθουν, κανείς δε θα θυμάται.

Κανείς και κανέναν δε θα νοιάζει.

Κανείς δε θα καταλάβει τι πραγματικά είναι αυτό που πονά, πόσο ΑΔΙΚΟ είναι.

Πόσο πρέπει να τους συχαινόμαστε. ΟΛΟΥΣ.

Σιχάθηκα.

Αρρώστησα.

Λυπάμαι...

Γιατί τώρα...;

Όχι τώρα ρε γαμώτο...

Κάποια άλλη στιγμή και φάση μέσα στον συμπαντικό χρόνο, ναι.

Όχι τώρα όμως.. Όχι. 

-

Είχες δίκιο. Σε στιγμές μετριέται η ζωή.
Κι οι στιγμές που μετράω μαζί σου,
φτάνουν και περισσεύουν για να ξέρω, ότι τώρα, σ'αγαπώ.

Και μπορώ να το λέω, και να το γράφω,
σαν παιδάκι που τώρα μαθαίνει να συλλαβίζει τις λέξεις.
Μπορώ να το ακούω στο κεφάλι μου,
να το νιώθω στους παλμούς μου.
Σαν τότε-και σα χτες.

Μπορώ να θυμάμαι-και μου αρκεί.
Ξέρεις, εκείνη τη νύχτα.
Το βράδυ εκείνο που ο παγωμένος αέρας δε στάθηκε ικανός να παγώσει και τις καρδιές μας.

Κι ας μην το 'ξερα τότες.
Κι ας μου ήταν αρκετή η ζέστη της ανάσας σου δίπλα μου.
Κι ας μου έφτανε μόνο μια σου κουβέντα, για θρησκείες στον ειρηνικό και για τρομακτικές γριές, που ξεπρόβαλλαν από τα παραμελημένα σπίτια.

Κι ήταν-ξέρεις, η πιο όμορφη μας νύχτα,
η πιο αγνή.
Κι αν μπορούσα να ζήσω ακόμα χίλιες τέτοιες,
θα το 'κανα, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Βλέπεις, είναι που οι άνθρωποι το αγαπούν το ανεκπλήρωτο.
Το γράφουν στα τραγούδια τους, το κρύβουν στην καρδιά τους...
Και τους ελκύει τόσο πολύ, όσο κι αν λεν ότι θέλουν να ξεφύγουν.

Αυτό λοιπόν αγάπησα κι εγώ σε σένα.
Το ανεκπλήρωτο.

Γιατί ήξερα, ότι ποτέ δε θα μπορούσα να σε φτάσω.
Γιατί το σύμπαν του μυαλού σου ήταν τόσο αχανές,
που δεν ήξερα πως να το προσεγγίσω.
Γιατί ποτέ δε μπορούσα να ξέρω τι σκέφτεσαι
και πάντα απορούσα για το τι νιώθεις.

Ήσουν το άπιαστο-το ιδανικό.

Και μετά, ξαφνικά κάτι άλλαξε.
Δεν ήσουν πια "ανεκπλήρωτο", είχε έρθει η ώρα σου να γίνεις το "πραγματικό".
Και τρόμαξα. Φοβήθηκα μη μου φύγει.

Φοβήθηκα μην έρθει μια μέρα που θα σε κοιτώ και τα μάτια σου δε θα 'χουν κανένα μυστήριο.
Φοβήθηκα ότι θα χάσουν τη λάμψη τους, και θα φταίω εγώ γι αυτό.
Τρόμαξα, και πνίγηκα σε κάτι που άθελά μου, εγώ είχα προκαλέσει.

Κι όπως όλους τους ψευτορομαντικούς,
προτίμησα να ζήσω με το "μπορεί και να"
παρά με το "θα".

Κι όλα, μια απόφαση είναι.
Την παίρνεις, την πράττεις, την πληρώνεις,
και κάποιες φορές τη μετανιώνεις.

Μα κι αν το κάνω, δε θα σε ζητήσω πίσω.
Γιατί είναι όλα θέμα επιλογών.
Και τις επιλογές μας, τις πληρώνουμε...

<#

Στέρεψα...

Πνίγηκα μέσα σε μια κουταλιά ομορφιά κι ένα μπουκαλάκι σιρόπι…

Μετά τα ανέβασα όλα πάλι πίσω στο λαιμό μου και τα ξέρασα…

I-can't-do-that

I just.... CAN'T...













Πνίγομαι....

Every Teardrop Is A Waterfall

Δεν είχα σκοπό να κάνω καινούρια ανάρτηση, τουλάχιστο για τις επόμενες 15 μέρες...

Όμως δε μπορώ με τίποτα να αγνοήσω το γεγονός ότι οι Coldplay μόλις κυκλοφόρησαν καινούριο τραγούδι.

Εεε... Αυτά.

I TURN THE MUSIC UP, I GOT MY RECORDS ON

I SHUT THE WORLD OUTSIDE UNTIL THE LIGHTS COME ON

MAYBE THE STREETS ALIGHT, MAYBE THE TREES ARE GONE

I FEEL MY HEART START BEATING TO MY FAVOURITE SONG

AND ALL THE KIDS THEY DANCE, ALL THE KIDS ALL NIGHT

UNTIL MONDAY MORNING FEELS ANOTHER LIFE

I TURN THE MUSIC UP

I'M ON A ROLL THIS TIME

AND HEAVEN IS IN SIGHT

I TURN THE MUSIC UP, I GOT MY RECORDS ON

FROM UNDERNEATH THE RUBBLE SING A REBEL SONG

DON'T WANT TO SEE ANOTHER GENERATION DROP

I'D RATHER BE A COMMA THAN A FULL STOP

MAYBE  I'M IN THE BLACK, MAYBE I'M ON MY KNEES

MAYBE I'M IN THE GAP BETWEEN THE TWO TRAPEZES

BUT MY HEART IS BEATING AND MY PULSES START

CATHEDRALS IN MY HEART

AND WE SAW OH THIS LIGHT I SWEAR YOU, EMERGE BLINKING INTO

TO TELL ME IT'S ALRIGHT

AS WE SOAR WALLS, EVERY SIREN IS A SYMPHONY

AND EVERY TEAR'S A WATERFALL

IS A WATERFALL 

OH

IS A WATERFALL 

OH OH OH

IS A IS A WATERFALL

EVERY TEAR

IS A WATERFALL

OH OH OH

SO YOU CAN HURT, HURT ME BAD

BUT STILL I'LL RAISE THE FLAG

OH

IT WAS A WA WA WA WA WA-ATERFALL

A WA WA WA WA WA-ATERFALL 

EVERY TEAR

EVERY TEAR

EVERY TEARDROP IS A WATERFALL

EVERY TEAR

EVERY TEAR

EVERY TEARDROP IS A WATERFALL

Αντίο, για λίγο...

Έχω σιχαθεί τα πάντα.

Κουράστηκα.

Εγκαταλείπω τον Blogger.

Για λίγο μόνο.


Μέχρις ότου καταφέρω να "τακτοποιήσω" επιτέλους το μέσα μου...

Εις το επανιδείν...

Είναι όπως όταν κόβουν το ρεύμα...

Τη στιγμή που πρέπει να αποθηκεύσεις κάτι σημαντικό. Κάτι που δεν πρέπει να χάσεις. Κάτι που δε θέλεις να χάσεις. Κι ανοίγεις την πόρτα, βγάζεις το κεφάλι σου έξω και φωνάζεις "Δεν έχουμε ρεύμα" λες και υπάρχει περίπτωση να διορθωθεί το πρόβλημα ως δια μαγείας απλώς επειδή το εντόπισες και το ανέφερες.
Κι ύστερα, κατεβαίνεις και κοιτάζεις την ασφάλεια αλλά δεν είναι πεσμένη.

Το πρόβλημα είναι απέξω.

Τα ηλεκτρικά του σπιτιού σου είναι εντάξει.

Κάποιος άλλος προκάλεσε τη διακοπή ρεύματος.

Ίσως επειδή γίνονται έργα... Κι όταν γίνονται έργα στο δρόμο όλη η γειτονιά πρέπει να μένει χωρίς ρεύμα.

Και μετά ξανάρχεται το ρεύμα.

Αλλά εσύ χρησιμοποιείς μια προηγούμενη έκδοση της Word που δεν αποθηκεύει αυτόματα.

Αυτό που ήθελες να μη χάσεις, έφυγε για πάντα.

Φυσικά, μπορείς να το ξαναγράψεις.
Αλλά δε θα ναι σε καμιά περίπτωση το ίδιο... 

"Και η μνήμη εκεί. Να επιστρέφει στο επίμονο βλέμμα αναζητώντας μια απάντηση."

Παραφράζοντας Κώστα Μόντη.

Όχι εγώ, αλλά έτσι κι αλλιώς, δεν είναι αυτό που έχει σημασία.

"Μπορεί και να 'θελα, προτού να φύγω.. Να δω στα μάτια σου, για λίγο.."

Μεγαλώνουμε. Στην αρχή, πονάει..

Θέλω να πιστεύω, ότι οι άνθρωποι που βρίσκονται ξαφνικά μια μέρα στο δρόμο μας, μας παίρνουν από το χέρι και μας δείχνουν το φως, δεν έχουν έρθει μόνο γι αυτό το σκοπό.

Θέλω να πιστεύω πως δε θα φύγουν μόλις η αποστολή τους τελειώσει και μας «παραδώσουν». Θέλω να πιστεύω πως δεν μας έχουν «παραδώσει» ήδη.

Δεν πιστεύω σε σωτήρες, δεν υπάρχουν.

Πιστεύω όμως σε ανθρώπους, που ξαφνικά τους βρίσκεις μια μέρα και με κάποιο μαγικό τρόπο η ζωή σου αρχίζει να μπαίνει σε μια τάξη. Μπορεί να μην έχουν σχέση μ’αυτό. Μπορεί και να έχουν άμεση σχέση.

Μπορεί να είναι αυτοί που θα σου δείξουν το μονοπάτι για να βρεις το χαμένο σου πεντάγραμμο. Μπορεί απλώς να σου κάνουν συντροφιά. Να είναι εκεί για να σε ακούνε ή να χεις μια αγκαλιά να κρυφτείς όταν τη χρειάζεσαι.

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αμφίδρομες.

Αυτές δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να γίνουν.

Το συναισθηματικό δέσιμο αυτού που κινδυνεύει με το «σωτήρα», είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από εκείνο του «σωτήρα» προς αυτόν που κινδύνευε.  Γιατί εκείνος, τη δουλειά του έκανε. Εκτός φυσικά, αν ο «σωτήρας» είχε διακινδυνεύσει κάτι για να σώσει τον άλλο από τον κίνδυνο. Αν το έχει κάνει, τότε ένα κομμάτι του βρίσκεται σε εκείνον.

Μοιάζει με ένα βιβλίο που διάβασα , «ο πνιγμός». Είναι ένας τύπος και πάει και πνίγεται στα εστιατόρια κι εκείνος που τον σώζει κάθε φορά νιώθει υπεύθυνος για εκείνον. Αργότερα του στέλλει κάρτες και χρήματα και διάφορα άλλα, κι όλα αυτά γιατί τον έσωσε από τον πνιγμό που ο ίδιος πήγε να προκαλέσει στον εαυτό του. Αυτό φυσικά, μπορεί να μου αποδείξει ότι υπάρχει συναισθηματικό δέσιμο και από τη μεριά του «σωτήρα», αλλά φυσικά δεν ξέρω κατά πόσο συμφωνώ.

Και τώρα είναι η ώρα που ρίχνουμε την αγάπη μέσα στην υπόθεση.

Και την τοποθετούμε, όχι σε αυτόν που κινδύνευε, γιατί αυτός την έχει και μάλιστα με το παραπάνω.. Τη δίνουμε στον «σωτήρα».

Κι αυτός, τι την κάνει; Την έχει, μα και βέβαια την έχει.

Τι γίνεται όμως όταν κουραστεί;  Όμως από την άλλη… Κουράζεσαι άραγε όταν αγαπάς;

Και μετά, τι γίνεται με όλα εκείνα που ειπώθηκαν, όλα εκείνα που έμειναν ανείπωτα. Τι γίνεται με αυτόν που έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο και θέλει να αντιμετωπίσει το «σωτήρα» του επιτέλους σαν ίσο;

Νιώθω ότι ήρθε η ώρα να τυλιχτώ σε ένα κουτί με όμορφο περιτύλιγμα και να με "παραδώσουν" παρακάτω. Και φοβάμαι.

Φοβάμαι «όλα αυτά που έμειναν ανείπωτα».  Κι όλα εκείνα που ειπώθηκαν, αλλά έμειναν μόνο λέξεις...

Φυσικά, μπορεί τελικά να είναι κι αυτό μέρος της διαδικασίας "μεγαλώνουμε". 

Κι αυτό, στην αρχή πονάει... 

Wish us luck.

Παγκύπριες τις έστι.

Ήγγικεν η ώρα.

Καλή επιτυχία σε όλους τους υποψήφιους!

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ :) 

Καμένες συνομιλίες λίγα 24ωρα πριν από τις Παγκύπριες...

Αυτά εκτυλίσσονται στο φατσοβιβλίο μερικές ημέρες πριν από την ημέρα της Κρίσεως...

Και γράφει ο καμένος ΜΧ στον "τοίχο" κάποιου άλλου εξίσου εξετασοκαμένου:
"Σπάροι και πέρκες... Και πιπερόριζα και παπάρια"

Και... Φύγαμε:

Εξετασοκαμένος:  koitakse... gia paparia de thimamai na leei. kala re, ekollises me ton eliti esi? egw pantws en prokeitai na thkiavasw allo simera, avrio pale:P


ΜΧ: e toutos mou erketai :P na sou pw gia tis fouxtes psili vroxi j ton seferi pou mas epire se psilo gazi? hahahaha (Βλέπε: Σαλαμίνα της Κύπρος)


Ε: oi please, KANEIIII. men m peeis gia kanenan, pragmatika en me koftei. en eshei pio anousies meres p tutes sovara


ΜΧ: Thkiavaze na litrwnesai, na ginesai ilios, mwahahahaha (Βλέπε: Αποχαιρετισμός + Καιόμενος)


Ε: prosexe men kruseis mono ilie :p (^^)


ΜΧ: en krouzw egw mana mou. :P eimai paxidermi!! hahahahahahahaha (Βλέπε: Ονήσιλος)


Ε:ten points.


ΜΧ: Douze points goes to...?


Και μετά, έρχεται η κάθαρση, ξέρετε, ο.. Μαντατοφόρος!!! :


-έσιει πέντε χρόνια έτσι τζιαιρό κάθεστε εξετάσεις νέα. Εν μια κόλλα έσιει ένα κείμενο, εν μια έκθεση τζιαι κάτι κείμενα εν το ίδιο τζιαι φέτος απλώς εππέσετε θύματα τις τρομοκρατίας που γίνεται στους τελειόφοιτους κανεί ρε χαλαρά ;p 


Σοφές κουβέντες φυσικά, αλλά έτσι κι αλλιώς δε βγαίνουμε από το mood της κατάστασης.






Παγκύπριες τις εστι.  




Και ναι, δεν υπάρχει πιο καμένη συνομιλία, έβερ.


Μην μας παρεξηγείτε, δεν έχουμε τίποτα με την ποίηση και τη λογοτεχνία. Είναι οι μέρες. Μετά θα μας περάσει.  :)