Περπατάς σ'ένα βαθύ διάδρομο.
Παράθυρα-πόρτες, δεν υπάρχουν. Το φως έρχεται από κάπου ψηλά.
Προχωράς.
Στους τοίχους χρωματισμένες ζωγραφιές που έφτιαχνες μικρός.
Απροσδιόριστες γραμμές και σχήματα σε μια γλώσσα που δεν είσαι σίγουρος αν ξέρεις ή αν ήξερες ποτέ.
Κινούνται μαζί σου, το πάτωμα αλλάζει μορφές.

Τα πόδια σου αφήνουν ένα κολλώδες υγρό.
Το μέρος μυρίζει άσχημα.
Φοβάσαι. Περπατάς ακόμα.

Θα έρθει, και θα σε πάρει από το χέρι.
Την κρατάς, σφιχτά. Ακούει την ανάσα σου.
Γρήγορη, κοφτή.

Τα χέρια σου ιδρώνουν. Σφίγγεις το χέρι σου μέσα στο δικό της.
Ντρέπεσαι.
Αφήνεις τα χέρια σου να γλιστρήσουν κι η παλάμη σου ξεφεύγει από την ασπίδα της.

Είσαι  μόνος-γυμνός.
Η παρουσία της υπενθυμίζει τη μοναξιά σου.

Γυρίζει το πρόσωπο της προς το μέρος σου-θεε μου, είναι τόσο όμορφη.
Τα μάτια της δε σε κοιτάζουν.
"Η Κυρία σε περιμένει" λέει τελικά και φεύγει προς το φως.

Ανήκει στο φως, το φως της ανήκει.
Χάνεται.

Περπατάς σ'έναν βαθύ διάδρομο.
Δεν υπάρχουν φώτα.
Το πόδια σου αφήνουν ένα κολλώδες υγρό που φωσφορίζει στο σκοτάδι.
Τα χέρια σου ιδρώνουν. Αναζητούν τα δικά της.

Η Κυρία. Σε περιμένει. 

Απόρριψη

Τελευταία οι λέξεις μου με πρόδωσαν.

Μου γύρισαν την πλάτη και με κορόιδεψαν.
Αρνήθηκαν να γράψουν για σένα, αντιστάθηκαν στο να γεννηθούν από εσένα.
Ξέρουν, ότι δε μου κάνεις καλό. Το ξέρω κι εγώ άλλωστε.
Και δε μου κάνεις καλό με ένα σωρό τρόπους.

Δε μου αρέσει να "σου γράφω πάλι από ανάγκη, η ώρα πέντε το πρωί".
Γιατί δεν έχει νόημα. Γιατί δεν ακούς.
Κι αν άκουγες το ίδιο θα 'ταν πάλι.

Από τότε που σ'αγαπώ, δε γράφω.

Από τη μια, ίσως και να μην έπρεπε να γράφω από την αρχή.

Μα και πάλι, ίσως να μην έπρεπε να σε αγαπούσα.

Μπορεί και τα δυο μαζί.

Πώς μπήκες μέσα μου;
Βγες. Σε παρακαλώ.

Βγες ή δώσε μου νόημα.
Δώσε νόημα στις λέξεις μου. Δως τους πνοή.


Τουλάχιστο, κάν'τες να μη σε μισούν τόσο.

Μερικές φορές αναρωτιέμαι...

"Κοπελίτσα, σου είπε κανείς ποτέ πόσο όμορφη είσαι;"


Εσύ ναι, με τα πράσινα μάτια, που σε συνάντησα στο 10 την ώρα που βιαζόμουν να γυρίσω σπίτι...

Εσύ, με το χρωματιστό σακίδιο που πάω στοίχημα ότι έχεις ζωγραφίσει μόνη σου, και τα λυτά κορδόνια...

Εσύ με το κοραλί φουλάρι και το χαμένο βλέμμα...

Εσύ, με τα μαύρα μαλλιά και την ολόισια οδοντοστοιχία.


Εσύ, που είσαι διαφορετική κάθε φορά κι όμως κάθε φορά ίδια...

Κάθε φορά.

"Μήπως έχετε δάκρυα;"

-Ναι, αμέ. Πακέτο;
-Στο χέρι.
-Να τα κάνω σε λίτρα ή σε λεπτά;

-Συνδυάστε τα...

-Ορίστε, καλή σας μέρα.
-Ευχαριστώ. Καλημέρα σας. 

And then, there's Love.

And it all becomes better.

Ευχαριστώ μαμά! 

Αυθυποβολή

Κοίταζα τον ουρανό και δεν είχε αστέρια. 

Τα έφτιαξα. 

Και τους πλανήτες. 

Ζωγράφισα έναν ήλιο. Και στον χάρισα. 

Μετά, βούτηξα. 

Κι έφτιαξα κοχύλια. Και φύκια, και αστερίες. 

Κι ύστερα ψάρια, και φάλαινες.

Μύρισα τον άνεμο. 

Με μύρισε κι αυτός. Κατάλαβε τ'άρωμά σου.

Τότε τυλίχτηκα σε μια πάχνη και χάθηκα. 

Κι έτσι δεν πρόλαβα να ζωγραφίσω κι εσένα. 

Η πόρτα

Κρατά την ανάσα του και περιμένει.
Δυο, τρία, πέντε βήματα. Το πλήθος τον προσπερνά αδιάφορα, και τα πολύχρωμα φώτα μπλέκονται με τις φωνές και τις ανάσες και τον μπερδεύουν.
Άλλα δυο βήματα και λίγο ακόμα διοξείδιο του άνθρακα στον εγκέφαλο.
Ιδρώτας. Οι ήχοι δεν είναι πια τόσο ξεκάθαροι.
Άλλα τρία βήματα. Ακούει σφυρίγματα.
Θα πέσει. Γυρίζει πίσω. Αναπνοή.
Το βλέμμα του πλανιέται στο χώρο, τα χρώματα αποκτούν ξανά τη λάμψη τους.
Παύση. Ανοιγοκλείνει τα μάτια.
Μαζεύεται υγρό, δεν το ελέγχει. Ξαφνικά αρχίζει να στάζει. Στο πάτωμα. Στο ταβάνι. Στους τοίχους.
Σχηματίζει παχύρρευστες λιμνούλες. Μεγαλώνουν.
Σε λίγο θα γεμίσουν το χώρο.
Οι δυο βαθιές τρύπες στη θέση των ματιών μετατρέπονται σε καταρράχτες. Το υγρό φτάνει μέχρι επάνω.
Άλλα δυο βήματα. Η πόρτα.
Αναπνοή. Όχι. Αυτή τη φορά θα πέσει.
Κι άλλη αναπνοή. Το σφύριγμα στ' αυτιά του δυναμώνει.
Το υγρό, πρέπει να σταματήσει το υγρό.
Μαζεύεται κι άλλο. Δε μπορεί να κάνει τίποτα.
Το βλέπει να απλώνεται.

Η πόρτα. Τέσσερα βήματα.
Φως.
Οι φωνές σωπαίνουν, μένει μόνο το σφύριγμα.
Δυο βήματα ακόμα. Δεν υπάρχει πόμολο.

Το υγρό καταλαμβάνει το χώρο. Κλείνει τα μάτια.
Πέφτει. Αναπνοή. Το υγρό εισβάλλει στους πνεύμονες.

Φως. Η πόρτα.

Ο κόσμος μεταλλάσσεται σε ένα εύπλαστο, κολλώδες υλικό που γίνεται ένα με το υγρό που βγαίνει από το κεφάλι του.
Παύση. 

Λένε,

ότι όταν δεν έχουμε κάτι να πούμε, καλύτερα να μη λέμε τίποτα. 

Κι αυτό έκανα όλον αυτόν τον καιρό.

Δεν έλεγα τίποτα.

Σε κανέναν.

Όχι γιατί δεν είχα κάτι να πω, περισσότερο γιατί δεν ήξερα πως να πω αυτό που είχα. 

Έχω να γράψω πολύ καιρό.

Έχω να μιλήσω, ακόμα περισσότερο. 

Είμαι όμως σε μια φάση που ξέρω ότι έχω να πω. 

Και θα 'ρθει μια ώρα που θα γίνει κι αυτό. 

Προς το παρόν, επιστρέφω. 

Όχι όπως πριν, άρα μάλλον δεν ξέρω αν μπορώ να ονομάσω "επιστροφή" αυτό που κάνω ή απλώς "αρχή". 

Θα 'ναι καλά. 

Και όλα θα γίνουν. 

Όπως έγιναν και πριν, όπως γίνονται πάντα.

Υ.Γ Μου λείψατε.  Και το παράθυρο με τη "νέα ανάρτηση" μου έλειψε. 

Όλα θα γίνουν.

Ένας χρόνος και κάτι...

Τόσο περίπου του πήρε.

Η διαδικασία είχε ήδη ολοκληρωθεί αρκετό καιρό πριν.

Δεν ήταν βίαιη, αντιθέτως.

Κύλησε αρκετά ομαλά και χωρίς πιέσεις.

Η αλήθεια είναι ότι το περίμενα, απλώς δε μπορούσα να το παραδεχτώ.

Κάποια στιγμή, όλα τελειώνουν. Ακόμα και τα πιο δικά μας.

Έτσι κι ο Μικρός Χείμαρρος, κάποια στιγμή ήταν αναγκη να μεγαλώσει.

Δε θα γίνει ποτέ νωχελικό ποτάμι, δε θα χυθεί ποτέ ήρεμα στη θάλασσα.

Απλώς ίσως σταματήσει να παρασέρνει ο,τι βρει στο πέρασμα του. Ίσως γίνει πιο επιλεκτικός.

Ίσως αλλάξει απλώς πορεία.

Δεν τελειώνει, το νερό δε χάνεται.

Η δίψα δε θα λείψει.

Απλώς, αλλάζει μορφή.

Γυρίζει σελίδα, ξεκινά καινούριο ταξίδι.

Αναθεωρεί. 

Ο Μικρός Χείμαρρος, υπήρξε καταλυτικό κομμάτι στη ζωή μου.

Δεν τον παρατώ, δεν τον αρνιέμαι, δεν τον πετώ.

Απλώς του αλλάζω μορφή. Και τον αφήνω να μεγαλώσει.

Τον τελευταίο καιρό η αλλαγή ήταν εμφανής.

Στο ύφος των αναρτήσεων, στο περιεχόμενο...

Ο Μικρός Χείμαρρος άλλαζε. Αργά και σταθερά.

Κάποια στιγμή άρχισε να δυσκολεύεται να ακολουθεί τον εαυτό του.

Μπήκε σε άλλα μονοπάτια, άρχισε να ακολουθεί άλλες πορείες.

Κι έτσι είπα να τον προλάβω, πριν αποφασίσει να πηδήξει από κάποιον καταρράχτη και χαθεί.

Ήρθε η ώρα να τον αφήσω να διαλέξει το δρόμο του. Και άρα να αφήσει το παλιό γνώριμο μονοπάτι.

Δε θα διαγράψω τις αναρτήσεις, ούτε θα κατεβάσω το μπλογκ.

Έτσι κι αλλιώς, δε διαγράφω αναμνήσεις, τα είπαμε αυτά.

Κι όλοι εσείς που ήσασταν μαζί στο ταξίδι του... Ευχαριστώ! 

Θα τα ξαναπούμε, στα σίγουρα! 

Ίσως επιστρέψω κάποια στιγμή.

Εδώ ή κάπου αλλού. Με αυτή τη μορφή ή με άλλη.

Προς το παρόν, ο Μικρός Χείμαρρος θα μείνει για λίγο μόνος.

Να τα βρει με τον εαυτό του, να πάρει τις αποφάσεις του.

Να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του, τη ζωή του.

Να διαλέξει το δρόμο του.

Κι όταν τον βρει, θα δούμε.

Καληνύχτα και... Όλα θα γίνουν!

ΥΓ Έρχονται οι μέρες του φωτός.

Πέτα!

"Είναι που κάποιες φορές καταρρέει λίγο ο κόσμος.

Πέφτουν οι σουβάδες, υποχωρούν τα πατώματα, τρελαίνονται τα υδραυλικά...

Κι είναι λες κι εσύ κάθεσαι ατάραχος στο σαλόνι σου και παρακολουθείς όλη αυτή την κατάσταση, ανήμπορος να κάνεις οτιδήποτε για να την αποτρέψεις. Σε λίγο θα πέσει και θα σε πλακώσει αλλά δε μπορείς να κάνεις την παραμικρή κίνηση για να σώσεις τον εαυτό σου. 

Όσο περνά η ώρα οι τοίχοι στενεύουν και ο αέρας λιγοστεύει. 

Φτάνεις μέχρι την άκρη του παραθύρου κοιτάζεις γύρω, και μετά κάτω. 

Στη θέα του κάτω σε πιάνει ναυτία κι ένα έντονο σφίξιμο στο στομάχι. 

Μα πιο πολύ πλησιάζεις στο παράθυρο. 

Κάθεσαι στο πεζούλι και περιμένεις. 

Αφήνεις τον αέρα να σου χαιδέψει τα μαλλιά και το φεγγάρι να σου λούσει το πρόσωπο. 

Σηκώνεσαι, παίρνεις μια ανάσα και ανασηκώνεις τα πόδια σου από το έδαφος.

Ή θα πετάξεις, ή τίποτα."