"And I say, it's alright..."

Τι συμβαίνει κοριτσάκι;
Πάλι; Γιατί; Αφού τα είπαμε...
Και τα ξέρεις κι εσύ, αφού στην ουσία εσύ τα είπες.
Κοριτσάκι, έτσι είναι. Πονάνε αυτά τα πράγματα. Μα θα περάσει κι αυτό.
Όλα θα γίνουν κοριτσάκι, εσύ είσαι η πρώτη που το λες...

Μη με κοιτάς. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.
Σήκω, πλύσου, ντύσου και... Έρχεται ο ήλιος.
Το υποσχέθηκε, θυμάσαι;

Κοριτσάκι, κάθε μέρα που έρχεται είναι και πιο μεγάλη.
Κάθε μέρα ο ήλιος μένει περισσότερο.
Το χαμόγελό σου περιμένει, κοριτσάκι. Εμ, τι νόμισες;

Κι όταν το δει, μη νομίσεις ότι θα φύγει.
Να δεις, όλο και περισσότερο θα μένει...

Κοριτσάκι, μην τα παρατάς.
Υποσχέσου. Υποσχέσου μου τώρα ότι δε θα τα παρατήσεις.
Υποσχέσου μου ότι η ζωή σου θα γεμίσει φως.
Υποσχέσου κοριτσάκι.

Για σένα, για μένα και γι αυτούς που αγαπάς.
Γι αυτούς που ήρθαν, γι αυτούς που έφυγαν, γι αυτούς που σου λείπουν.

Κοριτσάκι, θα είναι καλά.
Στο υποσχέθηκα ένα καλοκαιρινό βράδυ που έκλαιγες πάλι, να σαν και τώρα.

Φοβόσουν. Θυμάσαι κοριτσάκι;
Δε μπόρεσα να σε αγκαλιάσω, να σε κάνω να μη φοβάσαι.
Ξέρεις, κοριτσάκι, μερικές φορές λυπάμαι που δε μπορώ να σε αγγίξω.
Μα στο υποσχέθηκα. Τις κρατάω τις υποσχέσεις μου, το ξέρεις.

Θα είναι καλά κοριτσάκι, αλήθεια σου λέω.

Έλα, σταμάτα να κλαις.

Δεν έχει νόημα πια.

Και μην ξεχνάς.
"Σήμερα κι όχι αύριο είναι μια νέα μέρα."
Το θυμάσαι, το ξέρω. Δεν ξεχνιούνται αυτά. Ούτε αυτοί που τα λένε.

Κοριτσάκι, δώσε μου το λόγο σου.

Δε θα πέσεις.

Κοίτα με, και πες μου ότι δε θα το κάνεις.

Σε παρακαλώ...


Βασίζομαι πάνω σου.





Sunset hour: 17:46

"Άκουσα ειδήσεις το πρωί, κι η φωνή που λέει τα νέα..."

"Είπε πως σήμερα η ζωή στη γη, θα 'ναι πολύ ωραία..." 

"Και δύναμη, θα μου δώσουν μόνο τα πόδια μου." Τα ίδια πόδια που θα σηκωθούν από τον καναπέ στις τρεις το πρωί, γιατί το "wasted΄" δεν τους πάει.

Γιατί όσο κι αν νιώθουν ότι σέρνονται, δε δέχονται να το κάνουν. "Και θα λέω δεν πονάω, μα βαθιά θα πονώ". Κι αν το κεφάλι θα ‘ναι βαρύ από το αλκοόλ και τον καπνό, θα τα εμπιστευτεί. Γιατί ξέρουν να σηκώνονται. Γιατί το κάνουν, το έκαναν πολλές φορές.

"Ποιος να τα βάλει με τη Θλίψη, όσο αντιστέκεσαι νικάει". Κι αυτό θα ‘ναι ένα από τα πιο μεγάλα ψέματα που άκουσες ποτέ. Γιατί θα τα βάλεις μαζί Της και δε θα νικήσει. Ούτε αυτή τη φορά. Γιατί έτσι κι αλλιώς ποτέ δε νίκησε. "…Κι εγώ αρχίζω να γελάω, αλλάζει πρόσωπα η θλίψη, ρωτάνε αν Την αγαπάω.. Έστω και λίγο αν θα μου λείψει…"

Κι εσύ θα απαντάς πάντα το ίδιο, ότι ποτέ δε σου έλειψε. Αλλά όσες φορές ήρθε την καλοδέχτηκες, σαν παλιό, παιδικό φίλο. Και την άφησες να σε αγκαλιάσει, σα να πίστευες ότι μπορεί να σε προστατεύσει από όλη την ασχήμια του κόσμου… Και την κράτησες, και την έκρυψες και την αγάπησες. "Μια γλυκιά μουσική μας κρατάει μαζί…" Μα ταυτόχρονα τη μίσησες όσο δε μίσησες ποτέ σου τίποτα. Και θέλησες να φύγεις, κι έκανες να τρέξεις, να ξεφύγεις.

"Τι φταίω που αν λείπεις η ζωή μου διψά..." 

Μα είναι πάντα δύσκολο να βγεις στην επιφάνεια. Γιατί είναι τόσο δυνατή η έλξη που σε τραβάει στο βυθό. Δεν είναι δύσκολο, βλέπεις, να πέσεις στην παγίδα… Ποτέ κανείς δεν αγάπησε το άγνωστο όσο εσύ… "Να το τέλος γραμμένο, πια τι ζητώ…"

Κι όσο τρέχεις, όσο παλεύεις με τα κύματα δεν αντιστέκεσαι, αφήνεσαι και κοιτάς πίσω… "Ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία…" Και το πίσω σου δίνει κουράγιο, σε κάνει λίγο πιο σοφό κι η ψυχή σου γεμίζει καλοκαιρινά πρωινά και ανοιξιάτικα απογεύματα.

"Αντίο θάλασσες και κύματα σαράντα…" Μα Εκείνη τα φοβάται τα καλοκαιρινά πρωινά, την Άνοιξη και τα τραγούδια. Γι αυτό εσύ πάλι θα νικάς, πάντα θα νικάς.

Και θα γυρνάς, πάντα θα γυρνάς… Και θα σε συνοδεύουν μελωδίες που δεν ξανάκουσες, αλλά τις ξέρεις. Κι όσο θα τρέχεις πλάι στη θάλασσα και τα πνευμόνια σου θα γεμίζουν οξυγόνο θ’ακούς τα κύματα, τα ίδια κύματα που σε τράβηξαν στο απύθμενο κενό, θα τ’ακούς να σου γελάνε. Να τραγουδούν μαζί με τα πουλιά και η αγάπη τους να χρωματίζει τον ουρανό… "Κι έπειτα είπαν, η Αγάπη θα ‘ρθει…"

Κι όταν τα δάκρυα στερέψουν, κι όταν ο πόνος ξεθωριάσει, κι όταν η Θλίψη γυρίσει στη σκοτεινή κρυψώνα της και δώσει τη θέση της στον ήλιο, όταν η σκέψη σου θα φτάνει σ’Εκείνη δε θα ‘χεις μέσα σου θυμό… Μονάχα ευγνωμοσύνη. "Διαμαντένιος ουρανός, άστρα στα μάτια της γυαλίζανε"

Γιατί έτσι κι αλλιώς, σου χάρισε ένα κομμάτι του εαυτού σου.

"Τίποτα σημαντικό, ζω μονάχα εν λευκώ." 

Είκοσι όνειρα.

Είκοσι μέρες και είκοσι νύχτες την έσερνε
Και την κουβάλαγε στα πέρατα του ανθρώπου.
Είκοσι μερόνυχτα έκλαιγε από πάνω της
Παρακαλώντας τη να φύγει.
Είκοσι πρωινά ατένιζε το άδειο της βλέμμα
Και είκοσι βράδια αγκάλιαζε το άυλο της κορμί.

Είκοσι όνειρα. Κι όλα τα ίδια.
Σαν Απριλιάτικα φιλιά, σαν καλοκαιρινές βόλτες.

Κι ύστερα έφυγε. Όπως ήρθε.
Αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση μαζί με μια μυρωδιά από καπνό.

Το όνομα της δεν το 'πε ποτέ.

Μόνο κάποια στιγμή ακούστηκε,

Μόνο κάποια στιγμή κάποιος είπε,

 ότι την έλεγαν Ν ο σ τ α λ γ ί α...

Εξεταστικές

Είναι ένα περίεργο πράγμα με τις εξεταστικές… Κάθε είδους, ακόμα κι αυτές που δεν προυποθέτουν διάβασμα, αλλά άλλες… Δεξιότητες.

Είναι βλέπεις, που περνάς μια ολόκληρη χρονιά με την απειλή της "εξεταστικής" σε κάθε σου κίνηση, κάθε παραστράτημα, κάθε απουσία, κάθε παράλειψη… Και ξαφνικά έρχεται εκείνη η ώρα και μεταμορφώνεσαι σε έναν πενταψήφιο αριθμό που γράφει, και γράφει και γράφει όλα όσα του έμαθαν όλη εκείνη τη χρονιά…

Κι ύστερα ο πενταψήφιος αριθμός μεταμορφώνεται σε μόρια, και τα μόρια μεταμορφώνονται σε σχολή, σε πόλη, σε τμήμα, σε ζωή…

Και γράφεις τα μόρια που ήθελες.

Και μπαίνεις στη σχολή που ήθελες.

Στο τμήμα που ήθελες.

Στην πόλη που ήθελες.

Κι όμως για κάποιον περίεργο λόγο, ζεις την πιο μίζερη περίοδο της ζωής σου.

Πιο μίζερη κι από τότε που ήσουν 15 και είχες κατάθλιψη. Αλλά αυτό δεν είναι σύγκριση. Τότε, είχες κατάθλιψη, δε ζούσες μίζερα.

Κι έρχεται η επόμενη εξεταστική.

Για να περάσεις μερικές ώρες μέσα στη βιβλιοθήκη, μέσα σε αίθουσες που οι άνθρωποι έχουν στόχους, γράφουν και διαβάζουν για κάποιο σκοπό.

Κι ακούς εκείνο τον χαρακτηριστικό ήχο του σιγανού μουρμουρητού και των χαρτιών που ανακατεύονται και το μυαλό σου μπερδεύεται.

Κι αποφασίζεις πως αυτό ήταν. Αυτό πρέπει να κάνεις κι εσύ, στο κάτω-κάτω, κάποιος λόγος υπάρχει που βρίσκεσαι εκεί πέρα. Και το κάνεις.

Και μετά από λίγο τα παρατάς.

Κι ούτε κι εσύ ξέρεις ακριβώς γιατί, μόνο μπορείς να υποψιαστείς διάφορα.

Και πας και δίνεις το πρώτο λευκό γραπτό της ζωής σου.

Και παρόλο που δεν το μετανιώνεις καθόλου (έτσι κι αλλιώς, προσπάθησες, ακόμα κι αν δεν το έκανες αρκετά), τη στιγμή που βγαίνεις από την πόρτα της σχολής βάζεις τα κλάματα.

Και πάλι δε μπορείς να το εξηγήσεις.

Μόνο θέλεις να φύγεις.

Από τη μιζέρια, από την πόλη, από τα πάντα, από παντού.

Αλλά δεν ξέρεις, δεν ξέρεις γαμώτο που θέλεις να πας.

Και αυτό, είναι ίσως ο μεγαλύτερος λόγος που σε κάνει να νιώθεις απαίσια, να δείχνεις απαίσια και να ΖΕΙΣ απαίσια.

Δε βαριέσαι…

Αύριο, είναι μια νέα μέρα… 

SOPA and PIPA

On strike λοιπόν.
Χτες, το μπλογκ μου, όπως και πολλά άλλα μπλογς και sites μέσα στον "κυβερνοκόσμο" ήταν κλειστό για 24 ώρες. Πρόκειται για μια διαμαρτυρία, ή καλύτερα έναν πόλεμο απέναντι στα δυο αμερικάνικα νομοσχέδια το SOPA (Stop Online Piracy Act) και το PIPA (Protect IP Act) που ο κύριος (και καλά) σκοπός τους, είναι να καταπολεμήσουν την πειρατεία και να προστατεύσουν τα πνευματικά δικαιώματα (Σε ταινίες, μουσική, παιχνίδια και γενικά σε ο,τιδήποτε κυκλοφορεί στο internet αυτή τη στιγμή).

Στην πραγματικότητα όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, μια και με αυτά τα νομοσχέδια θα επηρεαστούν αμέτρητες ιστοσελίδες και ιστοχώροι που ουδεμία σχέση έχουν με πειρατεία και καταπάτηση πνευματικών δικαιωμάτων.
Φανταστείτε ένα ρομπότ, που είναι φτιαγμένο για να αναγνωρίζει μια συγκεκριμένη λέξη, για παράδειγμα τη λέξη "βιβλίο".
Αυτό το ρομπότ ξέρει ότι σε κάποιες σελίδες επιτρέπεται να βλέπει αυτή τη λέξη, (ασπούμε στις σελίδες που η λέξη "βιβλίο" στοιχίζει 2$). Στις υπόλοιπες όμως, οπουδήποτε την εντοπίσει, ακόμα κι αν βρίσκεται εντελώς νόμιμα εκεί, λαμβάνει δράση.
Δεν είμαι ακριβώς σίγουρη πως, αλλά ξέρω ότι με αυτό τον τρόπο θα κλείσουν αμέτρητες ιστοσελίδες που δε θα έπρεπε και ακόμα χειρότερα, θα νομοθετηθεί η λογοκρισία.

Γιατί δεν έχει να κάνει μόνο με το πως θα κατεβάζουμε ταινίες και μουσική δωρεάν.
Φανταστείτε έναν κυβερνοκόσμο χωρίς wikipedia. Πόσοι τόνοι δωρεάν γνώσης θα πάνε χαμένοι. (Η Wikipedia έχει κλείσει για μερικές μέρες σαν διαμαρτυρία, δεν ξέρω όμως μέχρι πότε).
Σκεφτείτε έναν κόσμο χωρίς video blogging. Ή χωρίς covers τραγουδιών.

Ή με ιστολόγια που λογοκρίνονται.

Τα νομοσχέδια αφορούν κατά κύριο λόγο την Αμερική. Αλλά guess what? Όσον αφορά το ίντερνετ, τι ξεκινά από την Αμερική;

Σχεδόν τα πάντα...

Το internet είναι το πιο δυνατό όπλο που έχει ο κόσμος στην παρούσα φάση.
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μεγάλους σκοπούς, όπως π.χ μια επανάσταση, μπορεί όμως να χρησιμοποιηθεί και για κάτι εξαιρετικά απλό, όπως το να λες την άποψη σου ή να τη γράφεις.

Λογοκρινόμαστε, στη ζωή μας έξω από το ίντερνετ.

Δεν πρέπει να αφήσουμε να λογοκριθούμε και στη ζωή μας μέσα σε αυτό.



Όπως και να 'χει, το νομοσχέδιο δε θα περάσει.
Πάρα πολλοί "επιφανείς" κύριοι του διαδικτύου το έχουν καταδικάσει (μεταξύ αυτών οι ιδρυτές της wikipedia, ο Mark Zuckerberg, η Google, η Mozilla και πολλοί άλλοι), όπως επίσης και ο Obama και μερικοί άλλοι που έχουν πάρει θέση.

Σκέφτομαι ότι η ελευθερία στο διαδίκτυο είναι κάτι αρκετά σημαντικό.
Φυσικά, δεν είμαι τόσο σίγουρη αν είναι τόσο σημαντικό ώστε να ξεσηκώνει ένα τόσο μεγάλο κύμα αντίδρασης.
Κυρίως στην Αμερική, αλλά και σε όλο τον κόσμο.

Μετά, δεν ξέρω.

Τέλοσπαντων, εγώ δε θα SOPA και PIPA σε αυτή την ιστορία.
Πρώτον γιατί σε καμία περίπτωση δε θέλω τη νομιμοποίηση της λογοκρισίας.
Δεύτερον γιατί γιατί εκνευρίζομαι όταν δημιουργούνται νομοσχέδια από πλούσιους για να γίνουν ακόμα πιο πλούσιοι. (Hollywood, Μουσικές βιομηχανίες κλπ)
Και τρίτον, γιατί ναι. Με βολεύει να κατεβάζω δωρεάν μουσική και δωρεάν ταινίες και δωρεάν παιχνίδια και ναι, σε όλο τον κόσμο αρέσει το δωρεάν και θέλω να χρησιμοποιώ εικόνες που δεν έφτιαξα εγώ όχι γιατί δε σέβομαι αυτόν που τις έφτιαξε, αλλά γιατί ακριβώς το κάνω και μου αρέσει η δουλειά του ή ότιδήποτε άλλο.

-

Το μέλλον είναι μακρινό. 

Πάντα αυτό έλεγε. 

Κι όταν το μέλλον ήρθε και του χτύπησε την πόρτα, πάλι αυτό είπε. 

"Το μέλλον είναι μακρινό". 

Φυσικά την επόμενη φορά, όταν αυτός που του χτύπησε την πόρτα δεν ήταν το μέλλον, αλλά το παρελθόν, δεν ήταν και τόσο σίγουρος. 

Ζήσε γαμώτο. Ζήσε. 

Υ.Γ Γράφοντας την ανάρτηση βλέπω μόνο κύκλους και τετράγωνα. Έλεγξα όμως και δημοσιευμένο φαίνεται οκ. 

WHAT'S THE MATTER WITH YOU BLOGGER?????? 

I just need someone to cuddle with.

Κάτι τόσο απλό, αγνό και όμορφο.

Νομίζω έχω κάνει αισθητή την σημαντικότητα της "αγκαλιάς" στη ζωή μου.

Κι είναι κάποιες φορές, που την έχεις ανάγκη τόσο πολύ... Τόσο πολύ...

Είναι κάποιες νύχτες που απλώς θέλεις να κοιμηθείς "αγκαλίτσα" με κάποιον.
Τίποτα πιο πονηρό ή τρομερό. Μόνο η αγκαλιά, η ζεστασιά, η ασφάλεια...
Είναι κάποιες μέρες που θέλεις να περπατήσεις δίπλα από κάποιον που θα σε κρατά σφιχτά κι όχι γιατί φοβάται μην του φύγεις.
Είναι κάποια απογεύματα που αποζητάς ηλιοβασιλέματα με παρέα.
Που νοσταλγείς τη μυρωδιά που αφήνουν οι αγκαλιές πάνω στα ρούχα.

Και χρειάζεσαι.

Μια ζεστή, μοναδική, δική σου α γ κ α λ ι ά.

Λοιπόν άκου, για τελευταία φορά.

Όταν πληγώνεις κάποιον με τη συμπεριφορά σου μια φορά, είναι καλό να μην το ξανακάνεις.
Κι όταν αυτό γίνει τελικά και με πολύ άσχημο τρόπο, άθελα σου ή όχι τότε απλώς επιβάλλεται να αφήσεις τον άλλο στην ησυχία του. Και να μην τον αναγκάζεις να σκαλίζει πράγματα που πονούν.
Αν θέλεις μπορείς να τα σκαλίζεις εσύ για πάντα (μπορεί κάποια στιγμή να βρεις τι πήγε λάθος, ποιος ξέρει). Δεν έχεις όμως δικαίωμα να ταράζεις και τον άλλο μαζί σου.
Σου πάει να σε στείλω στο διάολο. Αλλά δεν έχει νόημα και παιδιά δεν είμαστε.
Οπότε, καλή ζωή κι αυτό είναι το τελευταίο γραφτό μου που αναφέρεται με οποιοδήποτε τρόπο σε εσένα.

Υ.Γ1. Αν όντως ίσχυε εκείνο που προσπάθησες τόσο να με κάνεις να καταλάβω, δε θα χρειαζόταν να προσπαθήσεις καν για να μου το εξηγήσεις (ούτε και θα σκεφτόσουν να το κάνεις), θα το ήξερα. Και κυρίως θα το ένιωθα.
Υ.Γ2. Όσο για το γραμματοκιβώτιο μου, έννοια σου και το κοιτάζω.