Είκοσι όνειρα.

Είκοσι μέρες και είκοσι νύχτες την έσερνε
Και την κουβάλαγε στα πέρατα του ανθρώπου.
Είκοσι μερόνυχτα έκλαιγε από πάνω της
Παρακαλώντας τη να φύγει.
Είκοσι πρωινά ατένιζε το άδειο της βλέμμα
Και είκοσι βράδια αγκάλιαζε το άυλο της κορμί.

Είκοσι όνειρα. Κι όλα τα ίδια.
Σαν Απριλιάτικα φιλιά, σαν καλοκαιρινές βόλτες.

Κι ύστερα έφυγε. Όπως ήρθε.
Αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση μαζί με μια μυρωδιά από καπνό.

Το όνομα της δεν το 'πε ποτέ.

Μόνο κάποια στιγμή ακούστηκε,

Μόνο κάποια στιγμή κάποιος είπε,

 ότι την έλεγαν Ν ο σ τ α λ γ ί α...