Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Εξεταστικές


Είναι ένα περίεργο πράγμα με τις εξεταστικές… Κάθε είδους, ακόμα κι αυτές που δεν προυποθέτουν διάβασμα, αλλά άλλες… Δεξιότητες.

Είναι βλέπεις, που περνάς μια ολόκληρη χρονιά με την απειλή της "εξεταστικής" σε κάθε σου κίνηση, κάθε παραστράτημα, κάθε απουσία, κάθε παράλειψη… Και ξαφνικά έρχεται εκείνη η ώρα και μεταμορφώνεσαι σε έναν πενταψήφιο αριθμό που γράφει, και γράφει και γράφει όλα όσα του έμαθαν όλη εκείνη τη χρονιά…
Κι ύστερα ο πενταψήφιος αριθμός μεταμορφώνεται σε μόρια, και τα μόρια μεταμορφώνονται σε σχολή, σε πόλη, σε τμήμα, σε ζωή…

Και γράφεις τα μόρια που ήθελες.
Και μπαίνεις στη σχολή που ήθελες.
Στο τμήμα που ήθελες.
Στην πόλη που ήθελες.

Κι όμως για κάποιον περίεργο λόγο, ζεις την πιο μίζερη περίοδο της ζωής σου.
Πιο μίζερη κι από τότε που ήσουν 15 και είχες κατάθλιψη. Αλλά αυτό δεν είναι σύγκριση. Τότε, είχες κατάθλιψη, δε ζούσες μίζερα.

Κι έρχεται η επόμενη εξεταστική.
Για να περάσεις μερικές ώρες μέσα στη βιβλιοθήκη, μέσα σε αίθουσες που οι άνθρωποι έχουν στόχους, γράφουν και διαβάζουν για κάποιο σκοπό.
Κι ακούς εκείνο τον χαρακτηριστικό ήχο του σιγανού μουρμουρητού και των χαρτιών που ανακατεύονται και το μυαλό σου μπερδεύεται.

Κι αποφασίζεις πως αυτό ήταν. Αυτό πρέπει να κάνεις κι εσύ, στο κάτω-κάτω, κάποιος λόγος υπάρχει που βρίσκεσαι εκεί πέρα. Και το κάνεις.

Και μετά από λίγο τα παρατάς.
Κι ούτε κι εσύ ξέρεις ακριβώς γιατί, μόνο μπορείς να υποψιαστείς διάφορα.

Και πας και δίνεις το πρώτο λευκό γραπτό της ζωής σου.
Και παρόλο που δεν το μετανιώνεις καθόλου (έτσι κι αλλιώς, προσπάθησες, ακόμα κι αν δεν το έκανες αρκετά), τη στιγμή που βγαίνεις από την πόρτα της σχολής βάζεις τα κλάματα.
Και πάλι δε μπορείς να το εξηγήσεις.

Μόνο θέλεις να φύγεις.
Από τη μιζέρια, από την πόλη, από τα πάντα, από παντού.

Αλλά δεν ξέρεις, δεν ξέρεις γαμώτο που θέλεις να πας.

Και αυτό, είναι ίσως ο μεγαλύτερος λόγος που σε κάνει να νιώθεις απαίσια, να δείχνεις απαίσια και να ΖΕΙΣ απαίσια.

Δε βαριέσαι…

Αύριο, είναι μια νέα μέρα… 

13 σχόλια:

  1. Symfwnw polu perissotero ap'oti tha ithela!
    akoma kai o Steve Jobs eipe:
    "for the past 33 years, I have looked in the mirror every morning and asked myself:"If today were the last day of my life, would I want to do what I am about to do today?" And whenever the answer has been "No" for too many days in a row, I know I need to change something."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικά ήταν πολύ σοφός ο Jobs. Δεν είναι τυχαίο που έκτισε μια τέτοια αυτοκρατορία... ;)
      Καλωσόρισες στα μέρη μου! Have a pleasant stay ;)

      Διαγραφή
  2. Θα έλεγα ότι ΊΣΩΣ...απλά ίσως...να μην πρέπει εσύ να φύγεις...στο κάτω κάτω η πόλις πάντα θα σε ακολουθεί...αλλά κάτι να ΈΡΤΕΙ σε σένα...
    just food for thought τζιαι μεν ανησυχείς ότι είναι να συμβεί εν να συμβεί =) καλή συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάτι σαν... Επιφοίτηση or something?
      Maybe you should get yourself more clear, if you like. No? ;)

      Καλό βράδυ

      Διαγραφή
    2. Επιφοίτηση?!? όι όι...μιλώ για κάτι πολλά πιο χειροπιστό..κάτι που εν να σε κάμει να νιώσεις τη Σαλονίκη 'σπίτι' για όσο θα μείνεις...

      Διαγραφή
  3. εν δύσκολο να ξέρεις ακριβώς που θέλεις να πάς..όσο μεγαλώνεις αρχίζουν οι δρόμοι μπροστά σου να έχουν αρκετά παρακλάδια, και μονοδρόμους, και dead ends..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μικρός Χείμαρρος (Βαρκούμαι να συνδεθώ)22 Ιανουαρίου 2012 στις 12:23 π.μ.

      Ναι...Σκέφτομαι ότι εν πολλά παράξενο το ότι, όταν ήμασταν μωρά, το πιο εύκολο πράμα που εμπορούσε να μας ρωτήσει κάποιος ήταν "Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις". Όταν έρτει τζείνη ώρα όμως, εν το πιο δύσκολο πράμα του κόσμου...

      Διαγραφή
  4. Εν τούτο που έγραψα στο ποστ μου σήμερα http://bit.ly/zxgxmB
    Ποιός είπεν ότι πρέπει να γράψεις στην εξέταση; Έσιεις ένα στόχο στο μυαλό σου ρε κουμπάρε; Μπορείς να τον πετύχεις με πολλούς τρόπους
    Ο Τζομπς στην ίδια ομιλία που εν το quote πιο πάνω, ανέφερεν ότι απλά έφυεν που το πανεπιστήμιο(ή που ένα μάθημα, εν θυμούμαι), τζιαι απολύθηκε τζιαι που την εταιρία που ο ίδιος έκαμε, τζιαι δε τι έκαμε στο τέλος.
    Η ζωή εννα σου παίξει πολλά άσχημα παιχνίδια, απλά παίξε εσύ για τη ζωή, μεν την αφήκεις να παίξει για σένα. Παίξε εσύ, κέρδισε εσύ, θκιέβασε εσύ, πέτυχε εσύ. Τίποτε εν θα σου ρτει αν δεν το προσπαθήσεις.
    Αν νιώθεις ότι εν σου πάει τούτο που κάμνεις παρέτα το, άλλαξε πανεπιστήμιο, άλλαξε κλάδο, ή απλά κάμε κάτι άλλο που το πανεπιστήμιο.
    Εν υπάρχει λόγος να κάμνεις πράματα που σε βάλλουν μεστη μιζέρια, φκάρτην που τη ζωή σου.
    Απλά να κάμνεις τζίνο που ΑΓΑΠΑΣ, τζιαι τότε ούλλα θα παν καλά...
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είχα μια σκέψη μέσα στο μυαλό μου τούτες τις μέρες, τζ ενίσχυσες την τζ εσύ τωρά με τούτα που λέεις... Αλόπως μπορεί να κάμω ποστ.
      Ούφφου, εν πολλά περίεργη/πολύπλοκη η ζωή τα ευλοημένα. Μακάρι να ξέραμε τζ εμείς τι θέλουμε.

      Φυσικά, ούλλη η φιλοσοφία του κόσμου βρίσκεται στην τελευταία σου πρόταση. "Να κάμνεις τζείνο που αγαπάς". Τι πιο ωραίο...

      Διαγραφή
    2. Ψιτ! Μικρή! (γιατί ε... σου ρίχνω μερικά χρονάκια:Ρ)
      Μην το βάζεις κάτω. Και λευκή κόλλα να δώσεις, πήγαινε να πάρεις μυρωδιά.
      Η πίεση είναι μεγάλη. Από το δημοτικό μας λένε ότι το διάβασμά μας θα καθορίσει το μέλλον μας. Και φτάνουμε πανεπιστήμιο και κλατάρουμε!
      Πάρε χρόνο για τον εαυτό σου, βγες μια βόλτα στην πόλη που σου αρέσει, μάθε τα χρώματα και τις μυρωδιές της. Ένα διάλειμμα, και πάλι θα θυμηθείς γιατί ήθελες να βρεθείς εκεί.
      Ο κόμπος πριν την εξέταση δε φεύγει ποτέ, στο λέω στα σίγουρα. Όμως ακόμα κι αυτόν θα τον θυμάσαι όταν θα έχεις φύγει από εκεί.
      Νέα πόλη, νέο ξεκίνημα, δυνατότητα για καλές φιλίες, νέα σελίδα στη ζωή σου... πάρε ανάσα και απόλαυσέ το, φέρτο στα δικά σου μέτρα!
      (σορυ που απάντησα εδώ, δε μου έβγαζε τη φόρμα να κάνω χωριστό σχόλιο!)

      Διαγραφή