"Άκουσα ειδήσεις το πρωί, κι η φωνή που λέει τα νέα..."

"Είπε πως σήμερα η ζωή στη γη, θα 'ναι πολύ ωραία..." 

"Και δύναμη, θα μου δώσουν μόνο τα πόδια μου." Τα ίδια πόδια που θα σηκωθούν από τον καναπέ στις τρεις το πρωί, γιατί το "wasted΄" δεν τους πάει.

Γιατί όσο κι αν νιώθουν ότι σέρνονται, δε δέχονται να το κάνουν. "Και θα λέω δεν πονάω, μα βαθιά θα πονώ". Κι αν το κεφάλι θα ‘ναι βαρύ από το αλκοόλ και τον καπνό, θα τα εμπιστευτεί. Γιατί ξέρουν να σηκώνονται. Γιατί το κάνουν, το έκαναν πολλές φορές.

"Ποιος να τα βάλει με τη Θλίψη, όσο αντιστέκεσαι νικάει". Κι αυτό θα ‘ναι ένα από τα πιο μεγάλα ψέματα που άκουσες ποτέ. Γιατί θα τα βάλεις μαζί Της και δε θα νικήσει. Ούτε αυτή τη φορά. Γιατί έτσι κι αλλιώς ποτέ δε νίκησε. "…Κι εγώ αρχίζω να γελάω, αλλάζει πρόσωπα η θλίψη, ρωτάνε αν Την αγαπάω.. Έστω και λίγο αν θα μου λείψει…"

Κι εσύ θα απαντάς πάντα το ίδιο, ότι ποτέ δε σου έλειψε. Αλλά όσες φορές ήρθε την καλοδέχτηκες, σαν παλιό, παιδικό φίλο. Και την άφησες να σε αγκαλιάσει, σα να πίστευες ότι μπορεί να σε προστατεύσει από όλη την ασχήμια του κόσμου… Και την κράτησες, και την έκρυψες και την αγάπησες. "Μια γλυκιά μουσική μας κρατάει μαζί…" Μα ταυτόχρονα τη μίσησες όσο δε μίσησες ποτέ σου τίποτα. Και θέλησες να φύγεις, κι έκανες να τρέξεις, να ξεφύγεις.

"Τι φταίω που αν λείπεις η ζωή μου διψά..." 

Μα είναι πάντα δύσκολο να βγεις στην επιφάνεια. Γιατί είναι τόσο δυνατή η έλξη που σε τραβάει στο βυθό. Δεν είναι δύσκολο, βλέπεις, να πέσεις στην παγίδα… Ποτέ κανείς δεν αγάπησε το άγνωστο όσο εσύ… "Να το τέλος γραμμένο, πια τι ζητώ…"

Κι όσο τρέχεις, όσο παλεύεις με τα κύματα δεν αντιστέκεσαι, αφήνεσαι και κοιτάς πίσω… "Ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία…" Και το πίσω σου δίνει κουράγιο, σε κάνει λίγο πιο σοφό κι η ψυχή σου γεμίζει καλοκαιρινά πρωινά και ανοιξιάτικα απογεύματα.

"Αντίο θάλασσες και κύματα σαράντα…" Μα Εκείνη τα φοβάται τα καλοκαιρινά πρωινά, την Άνοιξη και τα τραγούδια. Γι αυτό εσύ πάλι θα νικάς, πάντα θα νικάς.

Και θα γυρνάς, πάντα θα γυρνάς… Και θα σε συνοδεύουν μελωδίες που δεν ξανάκουσες, αλλά τις ξέρεις. Κι όσο θα τρέχεις πλάι στη θάλασσα και τα πνευμόνια σου θα γεμίζουν οξυγόνο θ’ακούς τα κύματα, τα ίδια κύματα που σε τράβηξαν στο απύθμενο κενό, θα τ’ακούς να σου γελάνε. Να τραγουδούν μαζί με τα πουλιά και η αγάπη τους να χρωματίζει τον ουρανό… "Κι έπειτα είπαν, η Αγάπη θα ‘ρθει…"

Κι όταν τα δάκρυα στερέψουν, κι όταν ο πόνος ξεθωριάσει, κι όταν η Θλίψη γυρίσει στη σκοτεινή κρυψώνα της και δώσει τη θέση της στον ήλιο, όταν η σκέψη σου θα φτάνει σ’Εκείνη δε θα ‘χεις μέσα σου θυμό… Μονάχα ευγνωμοσύνη. "Διαμαντένιος ουρανός, άστρα στα μάτια της γυαλίζανε"

Γιατί έτσι κι αλλιώς, σου χάρισε ένα κομμάτι του εαυτού σου.

"Τίποτα σημαντικό, ζω μονάχα εν λευκώ."